Pokolenia recenzja

Fenomenalna opowieść o nas ludziach. Wywiady ze znanymi osobami zróżnicowanymi pod względem pokoleń, w których się urodzili daje szeroki kontekst w zrozumieniu zagadnienia pokoleń. Bardzo podobała mi się forma wywiadów, w którym Pani Magdalena Kuszewska przepytując swoich rozmówców zwracała uwagę zarówno na różnice pokoleniowe jak i na łączące nas obszary. Teoretyczne rozdziały prof. Tomasza Sobierajskiego uzupełniały przestawione przez rozmówców zagadnienia.

Książka „Pokolenia” ma w podtytule zdanie „Jak uczyć się od siebie nawzajem” i jest to najważniejsza wartość o jaką każdy z nas może być bogatszy mając relacje z ludźmi z różnych pokoleń. Dialog, rozmowa, wymiana doświadczeń są podstawową do wspólnej koegzystencji i wspieraniu się nawzajem. Wszystkie refleksje i przemyślenia były dla mnie ogromnie wartościowe:

Maja Komorowska: „(…) możemy się porozumieć, ucząc się od siebie nawzajem. Ale żeby tak było, musimy być siebie naprawdę ciekawi, ciekawi losu drugiego człowieka, bo – jak pisała Szymborska – żadne istnienie zwyczajne nie jest”,

prof. Tomasz Sobierajski: "Proponuję, żebyśmy zaczęli myśleć o zastępowalności pokoleń nie jako o polu walki, tylko o drodze, którą wspólnie idziemy” oraz „(…) Ale dopóki trwamy w wielopokoleniowej społeczności, dopóty jest szansa na to, żeby bez ocen, oskarżeń, żali i resentymentów budować międzygeneracyjne porozumienie” i jeszcze o seksie: „jak się okazuje, obszar seksualności człowieka to kolejna przestrzeń, w której międzygenereacyjna współpraca i wymiana doświadczeń mogą pomóc nam wszystkim w zrozumieniu siebie i otaczającego świata”. „Seks jest bardzo ważną częścią życia, która korzystnie wpływa na nasz organizm w różnych aspektach: zdrowotnym, psychicznym i społecznym. Osoby, które uprawiają seks z kimś lub ze sobą kilka razy w tygodniu, mają silniejszy układ odpornościowy”,

Magdalena Zawadzka: „dzieci same muszą doświadczyć wszystkiego, żeby dokonać właściwych dla siebie wyborów. Nie trzeba ich reżyserować”,

Marcin Meller: „Dla porównania opowiem, co miało moje pokolenie: dwa programy w jedynej publicznej telewizji, dwa programy radiowe i listę dziesięciu zespołów, które znali wszyscy. (…) Dzisiaj są tysiące kanałów, setki tysięcy artystów, każdy ma swoją niszę. Efekt? Kompletne rozczłonkowanie, atomizowanie”,

„(…) dbanie o zdrowie i aktywność fizyczna są bardzo ważne, ale na nasz stan zdrowia – psychiczny i mentalny – mają wpływ relacje z innymi ludźmi, szczególnie z bliskimi osobami, i ich jakość. Są one ważniejsze niż pieniądze i sława. Opóźniają proces starzenia się organizmu człowieka i – co najważniejsze – są kluczem do szczęścia”. Podobał mi się argument przemawiający za zawieraniem związku małżeńskiego: „małżeństwo pozwala na dłuższe życie w różnych okolicznościach”.

Adam Bodnar o pokoleniu dzisiejszych 40-latków, którzy żyją w procesie transformacji i o tym, jak „nauczyliśmy się funkcjonować w dwóch obszarach, czyli w rzeczywistości wirtualnej i codziennej, społecznej. Natomiast dla nas mimo wszystko jest to wciąż jakaś zdobycz, nowość. (…) I być może nie do końca jesteśmy w stanie zrozumieć mentalnie, co to znaczy dla naszych dzieci, dla młodzieży, dla której od zawsze ta rzeczywistość jest podwójna”.

Jak mówi prof. Tomasz Sobierajski na koniec, jedyne co jest niezmienne i łączy wszystkie pokolenia to potrzeba bycia kochanym i potrzeba kochania i widać to na przestrzeni wieków…

To było dla mnie ciekawe doświadczenie pomagające mi w zrozumieniu mojego pokolenia jak również moich dziadków, rodziców i tych młodszych ludzi, z którymi mam relacje. Bardzo inspirujące były refleksje na temat rodziny, pracy, życia codziennego i relacji międzyludzkich i sposoby ich kształtowania się kiedyś i jak wyglądają dzisiaj.

Bardzo potrzebna książka dla wszystkich.

Polecam, czytajcie.