Recenzja książki Masoni. Architekci nowoczesnego świata

Mógłbym zacząć tę krótką recenzję od wyrażenia mojego podziwu dla wspaniałości Wielkiego Architekta Wszechświata.

Mógłbym również napisać, że dzięki książce Johna Dickiego po gestach dłoni rozpoznacie masona i dowiecie się, co należy zrobić, aby przystąpić do loży. Czym są Znak, Token i Słowo, a czym Ryt Szkocki i podłoga w szachownicę. Nauczycie się odróżniać symbole, których znaczenie tylko dla Was będzie oczywiste. Zrozumiecie, dlaczego na dolarowym banknocie można z łatwością odszukać wolnomularskie znaki. Nowy porządek świata. Żydowski spisek. Iluminaci...

A później mógłbym napisać, że to wszystko wyssane z palca bajki, a książka w dość okrutny sposób obdziera masonów z aury tajemniczości. Autor podąża za historią lóż, a wraz z nią za historią świata. Okazuje się, że masoneria to w rzeczywistości grupa średnio atrakcyjnych z punktu widzenia mistycyzmu dżentelmenów... No właśnie, niby wielkie nic, pisze Autor, ale jeśli się dobrze zastanowić, jeśli popatrzyć na najważniejsze wydarzenia w historii nowożytnej, poprzez rewolucję francuską i pana Guillotin'a, powstanie Stanów Zjednoczonych i niejakiego G. Washingtona, wojnę secesyjną i światowe, to okazuje się, że wszędzie tam pojawili się wolnomularze. I nie stali z boku.

A może, tak sobie teraz myślę, może Autor z premedytacją wmawia Czytelnikom, że masoneria to wielkie nic? Może przypiął sobie łatkę poważnego i twardo stąpającego po ziemi historyka tylko po to, by przekonać naiwnych, że loże to niedzielne spotkania spółdzielni działkowców? A zatem czyżby książka Johna Dickiego sama w sobie była mistyfikacją? Bądź co bądź masonom niejeden raz udało się wywieźć w pole tropiących ich odkrywców prawdy i demaskatorów wolnomularskich spisków. Byli mistrzami w kreowaniu rzeczywistości i dezorientacji wrogów. Ich wieloletniej grze pozorów dał się przecież zwieść nawet najważniejszy mieszkaniec Watykanu.

Zapomniałem dodać, że wszystko to napisałem „pod karą podcięcia mi gardła, wyrwania języka oraz zakopania mojego ciała na brzegu morza przy najniższym poziomie wody, w odległości jednego kabla od brzegu, gdzie fale odpływają i przypływają dwukrotnie w regularnych odstępach w ciągu dwudziestu czterech godzin”.