Pasztety, do boju! recenzja

Książka "Pasztety, do boju!" opowiada o trzech dziewczynach - Mireille, Astrid i Hakimie. Bohaterki są w różnym wieku, wyznają inne religie, mają inne spojrzenie na świat, nigdy ze sobą nie rozmawiały. Co połączyło ich losy? Zostały wskazane w szkolnym głosowaniu jako najbrzydsze dziewczyny w szkole i otrzymały tytuły Złotego, Srebrnego i Brązowego Paszteta. Okrutne? Jak najbardziej ale takie właśnie bywa życie, zwłaszcza gdy jest się nastolatką, której uroda odbiega nieco od ogólnie przyjętego kanonu piękna. Po krótkiej rozpaczy wywołanej niesprawiedliwością otrzymanej puli genowej i pochłonięciu odpowiedniej liczby kalorii, bohaterki postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i zmienić coś w swoim życiu. Nie, nie postanawiają przejść niezwykłej metamorfozy w salonie urody, czy uzbierać pieniędzy na operację plastyczną. Zamierzają wyruszyć do Paryża na rowerach. Dodatkowo, aby zarobić na podróż, planują sprzedawać po drodze PASZTETY. Już sam ten fakt ukazuje dystans, z jakim bohaterki uczą się postrzegać same siebie oraz swoje otoczenie. Książka jest przykładem typowej powieści drogi, na której bohaterki poznają zarówno siebie nawzajem, jak i odkrywają własne "ja" oraz pokonują swoje kompleksy i ograniczenia, a także przeżywając różnorakie przygody. Powieść wpisuje się także w nurt feministyczny. Demaskuje jak bardzo narzucany w kulturze wyidealizowany wizerunek kobiecego ciała, wpływa na dojrzewające nastolatki. W książce ponadto zostaje przedstawionych wiele (być może zbyt wiele jak na jedną książkę) innych istotnych zwłaszcza dla młodego czytelnika spraw. Poruszone zostają takie zagadnienia jak odmienność religijna, niepełnosprawność, wychowywanie się z ojczymem, presja rówieśnicza, prześladowanie w przestrzeni szkoły i w internecie, agresja wśród młodzieży, pierwszy okres, wojna i jej konsekwencje. Książka wydaje się kompendium wiedzy o życiu dla nastolatków, lecz i starsi czytelnicy znajdą w niej coś dla siebie. Niezaprzeczalną zaletą powieści jest kreacja głównych bohaterek, a zwłaszcza Mireille, której "twarda skóra" i zgryźliwy język sprawiają, że trudno nie polubić tej młodej buntowniczki. Kolejnym atrybutem jest humor, z jakim opowiadana jest historia. Chociaż jej problematyka nie wydaje się nadawać do żartów, to dzięki charyzmie i poczuciu humoru bohaterek całość ma bardzo przyjemny i zabawny wydźwięk, chociaż pojawiające się problemy nie są banalizowane. Przyjemne jest także uniknięcie przez autorkę wielu klisz, które często są obecne przy tego typu tematach. "Pasztety" nie muszą za wszelką cenę zmienić się na koniec w księżniczki, ani poznać chłopaka, który pokocha ich piękne wnętrze. NIE! Mają pokochać same siebie, ze wszystkimi swoimi wadami i wszystkimi swoimi zaletami. Polecam książkę zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom, a przede wszystkim czytelniczkom. Z uwagi na wartość i wielość poruszanych wątków pozycja świetnie sprawdzi się także jako dodatkowa lektura na lekcję polskiego.