Recenzja książki Pasztety, do boju!

Główną bohaterką oraz narratorką jest Mireille. Dziewczyna ma niesamowite poczucie humoru, dość specyficzny sposób wysławiania się (przez co musiała minąć chwila nim do niego przywykłam, bo narracja jest z pierwszej osoby), niesamowity wręcz dystans do siebie i tego jak jest postrzegana (ale nie znaczy to, że całkowicie po niej spływa to, co ktoś o niej myśli, mówi, czy pisze), a przy tym jest niezwykle wrażliwa i troskliwa, choć w bezpośrednim obyciu bywa surowa, wiele sytuacji obraca w żart (powiedziałabym, że to taki jej system obronny). Mireille nie ma przyjaciół. Kiedyś miała przyjaciela Malo, ale wszystko się pochrzaniło i teraz Mireille jest Brązowym Pasztetem.

Jedna wizyta zapłakanej Astrid, dziewczyny, która również została Pasztetem zmienia życie Mireille o sto osiemdziesiąt stopni.

*

Bez problemu dałam się wciągnąć w fabułę i pokochałam Mireille, Astrid i Hakimę. Czytając chichrałam się pod nosem, kiwałam głową z aprobatą jakie to mądre i wartościowe rzeczy przekazuje ta niedługa przecież książka, jednocześnie zachowując swój lekki styl. Fabuła jest nieskomplikowana i przewidywalna do bólu, ale nie o to tu chodzi.

Chodzi o przedstawienie tematów, reakcji, zmian jakie zachodzą w dziewczynach, w obserwowaniu jak pięknie rozwija się ich przyjaźń, zrodzona w dość niepospolitych warunkach. Chodzi o budowanie poczucia własnej wartości, o delikatność nastoletniego ego, o zmaganie się z nietolerancją, wyśmiewaniem, w końcu zaś o przekucie swojej słabości w siłę, o to jak dla kogoś głupie żarty mogą być bolesne i traumatyczne.

„Pasztety, do boju!” doskonale obrazują, że w kupie siła, a mając u boku bratnie dusze można pokonać wiele przeciwności i po prostu raźniej i łatwiej przetrwać trudne chwile.

Dodatkowo przemierzamy z bohaterkami Francję, a poprzez pasję do jedzenia Mireille poznajemy smaki tego kraju.

*

Bardzo wartościowa lektura. Może mogłabym się przyczepić, że koniec jakiś taki płaski mi się wydał, w porównaniu do reszty; że paplanina Mireille bywała momentami męcząca i zdarzało mi się tylko ślizgać po niej wzrokiem, ale ogólnie całość zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i z pewnością perypetie dziewcząt i ich niezwykła wyprawa na długo zostaną w mojej pamięci.

Jeśli czytacie powieści młodzieżowe i szukacie czegoś niedługiego, z humorem, a przy tym również z przesłaniem polecam przeczytać „Pasztety do boju!” Clementine Beauvais.