Chłopiec, który zaginął recenzja

Kryminał psychologiczny opowiadający o śledztwie w sprawie zaginionego nastolatka. Najciekawsze w książce są sylwetki głównych protagonistów: detektywa Awi Awrahama i nauczyciela Ze’ewa Awni. Awraham to taki antyglina, słaby z niego śledczy, ale bardzo ciekawy człowiek. Jego psychologiczny pojedynek z Awni, korepetytorem zaginionego chłopca i niedoszłym literatem, jest centralną częścią kryminału. Książka przypomina mi klimatem niektóre powieści Simenona. Udany debiut izraelskiego autora.

Książka opisuje sprawę zaginięcia szesnastoletniego izraelskiego chłopca, śledztwo w tej sprawie prowadzi komisarz Awi Awraham. Najciekawszy w książce jest portret komisarza Awrahama, niepewnego siebie introwertyka, pełnego wątpliwości, poczucia winy, skrycie i beznadziejnie kochającego się w koleżance z pracy. Jest to samotnik, bardzo, może za bardzo angażujący się w śledztwo, nie potrafi zachować niezbędnego dystansu emocjonalnego do prowadzonej sprawy. Prawdę mówiąc marny z niego śledczy. To trochę taki antybohater czy antyteza silnego i zdecydowanego policjanta znanego z wielu kryminałów, taki zabieg autora czyni rzecz całą niezmiernie ciekawą.

Drugą intrygującą postacią jest sąsiad i korepetytor zaginionego chłopca, Ze’ew Awni, który chce zostać literatem. Facet zachowuje się dziwnie, robi wrażenie, że coś ważnego wie o zaginionym chłopcu i narzuca się śledczemu. Intrygujący typek, ciągle zastanawiamy się jaka jest jego rola w całej sprawie.

Trzecim wreszcie ciekawym charakterem jest sam zaginiony chłopak. Z opowieści najbliższych wyłania się obraz wrażliwego, zdolnego, introwertycznego i niepewnego siebie nastolatka, niezrozumianego w rodzinie, przeżywającego trudny okres dojrzewania.

Niespodziewanie najciekawszym elementem fabuły staje się gra psychologiczna między Ze'ewem a Awrahamem, są też inne ciekawe pojedynki psychologiczne. W ogóle psychologia jest mocną stroną książki. Porównuje się autora do Mankella czy Larssona, ale dla mnie powieść swoim klimatem nawiązuje bardziej do najlepszych kryminałów Simenona, w których komisarz Maigret toczył subtelną i nieustępliwą psychologiczną grę ze swoimi przeciwnikami.

Rzecz cała toczy się powoli, ale nie nuży, bo charakterystyki głównych bohaterów ich ich relacje przedstawione są bardzo ciekawie. Rozwiązanie zagadki jest logiczne i dobrze uzasadnione: wszystkie klocki zaczynają pasować do siebie.

To bardzo dobry kryminał psychologiczny, nie epatuje okrucieństwem ale eksploruje wnętrza bohaterów i intrygująco przedstawia ich złożone relacje.