Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców recenzja

Książka zaadresowana dla osób, które miały niedojrzałych emocjonalnie rodziców, a skutki ich trudnego dzieciństwa prowadzą do kłopotów w życiu dorosłym. Autorka przedstawia typy niedojrzałych rodziców i radzi jak układać sobie z nimi stosunki. Mamy też wskazówki jak samemu osiągnąć dojrzałość emocjonalną i tworzyć głębokie, satysfakcjonujące związki. Niezwykle inspirująca, bogata w idee i cenne porady książka.

Ta pozycja, napisana przez amerykańską psycholożkę, to ważna pozycja dla osób, których rodzice mieli problemy emocjonalne i przekazali je swoim potomkom. A owe dzieci, gdy osiągną dorosłość często przeżywają „głęboką samotność emocjonalną pomimo padających ze strony innych ludzi zapewnień o miłości i silnej więzi.” Ludzie ci często mają słabe poczucie własnej tożsamości. „Nawet sukcesy odnoszone w dorosłości nie zatrą do końca skutków braku bliskości z rodzicami we wcześniejszym okresie życia.”

Dostajemy znakomitą charakterystykę ludzi niedojrzałych emocjonalnie. Na przykład nie lubią mówić o swoich uczuciach, zamiast tego „zdają się oczekiwać, że inni będą czytać im w myślach i często prędko wpadają w złość, jeśli ktoś wystarczająco szybko nie odgadnie ich życzeń.” Poznajemy też cztery typy niedojrzałych emocjonalnie rodziców: zdeterminowani, emocjonalni, bierni i odtrącający. Na przykład bierni rodzice mogą nawiązywać dobry kontakt emocjonalny z dzieckiem, ale uciekają, gdy potomek potrzebuje wsparcia; bardzo szybko dziecko przekonuje się, że nie może na nich liczyć. Poza tym bierni rodzice często wiążą się z dominującymi osobowościami, którym ulegają.

Autorka szczegółowo opisuje jak dzieci reagują na niedojrzałych rodziców, wykształcają one pozorną tożsamość, która stopniowo zastępuje ich prawdziwe„ja”. Pozorna tożsamość może się np. opierać na następującym przekonaniu: „Będę postępować w sposób tak pełen poświęcenia, że inni ludzie będą mnie wychwalać i kochać” Poza tym dzieci przejawiają „dwa główne style radzenia sobie w reakcji na niedojrzałe emocjonalnie rodzicielstwo: eksternalizację lub internalizację. Eksternalizatorzy oczekują, że rozwiązanie ich problemów przyjdzie z zewnątrz, podczas gdy internalizatorzy w poszukiwaniu rozwiązania problemu zwracają się najczęściej ku własnemu wnętrzu.” Fascynująca jest obszerna dyskusja o tych dwóch typach osobowości.

Oprócz opisów mamy też porady, autorka pisze jak skutecznie postępować z niedojrzałymi emocjonalnie osobami, lepiej z nimi wchodzić w neutralne, grzeczne kontakty, zamiast próbować nawiązać więź opartą na bliskości emocjonalnej. Mamy też przypadki trudne, są na przykład rodzice mający złe intencje wobec swoich dzieci: „zadawanie im bólu i wzbudzanie w nich frustracji po prostu sprawia im radość.” Zawieszenia kontaktów z takich rodzicami może się okazać jedynym rozwiązaniem.

Autorka pisze też, jakie nawyki winniśmy wykształcić aby w sposób dojrzały odnosić się do innych. A także jak wchodzić w głębokie, satysfakcjonujące związki z osobami dojrzałymi emocjonalnie.

Jest w książce dużo więcej inspirujących myśli i porad, zainteresowanych odsyłam do lektury.

Dostaliśmy znakomicie napisaną pozycję, niezwykle jasno przedstawiającą trudne problemy egzystencjalne i psychologiczne, oraz będącą olbrzymią pomocą dla wszystkich, którzy zmagają się z problemem złożonych relacji z rodzicami. Polecam z całego serca.