Oscary. Sekrety największej nagrody filmowej recenzja

Sprawa ze mną jest taka, że ja mało znam się na kinie jako takim: filmów mało oglądam, aktorów kojarzę wybiórczo, więc co tu dopiero mówić o mojej znajomości kinematograficznych nagród. Po „Oscary” sięgnęło mi się ze względu na słabość do książek o wąskich, nietypowych zagadnieniach, i bum, rozwinęła się przede mną ciekawa historia, której moja laickość w niczym nie przeszkadzała. Czy to jest otulony w okładkę właśnie ten oscarowy blichtr, który przyciąga co roku przed ekrany miliony? Niby nic, ale trudno książkę odłożyć, od ekranu oczy oderwać.

Okazuje się, że oscarową galę można pooglądać z przeróżnych stron. Jest oczywiście ich historia, losy w czasie II wojny światowej, kwestie związane z samą statuetką (od designu, przez jego nietypowe wersje czy produkcję, a na złodziejaszkach skończywszy), o zmianie formuły show, o wyborze filmów, o mitach związanych z ich tematyką, reklamie, czerwonym dywanie robiącym za wybieg, wyróżnieniu przekładającym się na zarobki, kategoriach na dalszym planie. W tym wszystkim nie brakuje oczywiście anegdot, kontrowersji, słynnych przemówień i wielkich wpadek. Obok historii i historyjek o plotkarskim zacięciu (jakże smakowitych!) autorka poświęca też czas na poruszenie społecznych aspektów – w końcu wielka gala nie jest wydarzeniem egzystującym w próżni pełnym pustych emocji, ale ciągnie też za sobą problem różnorodności na ekranie i planie, łamania praw pracowniczych, seksizmu czy uciekania przed poważnymi tematami (pytanie, na ile pasującymi do grzecznej, wygładzonej imprezy).

Styl Czajki-Kominiarczuk jest dość sztywny, a w strukturze tekst przypomina serię notatek na bloga związanego oficjalnie z jakimś większym portalem. Absolutnie nie jest to nic utrudniającego zrozumienie treści czy przynoszącego cierpienie, raczej przypominanie sobie, że czytelnik siedzi w ciut zbyt przyciasnych spodniach u miłych znajomych, którzy nie są aż tak dobrymi znajomymi, by czuć się swobodnie (zdarzył się też brzydki ortograf czy błąd w zapisie tytułu piosenki, ale to pstryczek w kierunku korekty). Co do treści – mówię, jestem laikiem, mnie się udało tylko przyuważyć uparte nazywanie miejscówy gali Kodak Theatre (nieaktualne od 2012) i przykre przedstawienie Terry’ego Bryanta jako najgłupszego złodzieja statuetki (co podaję nie z pretensją do autorki, co dla porządku – uniewinnienie aktora nastąpiło kilka miesięcy po wydaniu tej książki).

Lektura „Oscarów” przyniosła mi sporo uciechy – ku mojemu zdumieniu nagle moja przeglądarka wypełniła się jułtubowymi kartami z nagraniami z gali. Furda, że w zasadzie wciąż nie znam tych filmów ani grających w nich ludzi, oglądanie tych fragmentów było po prostu świetną rozrywką. Na czym polega magia Oscarów? Trudno mi to wyjaśnić, ale po przeczytaniu książki Czajki-Kominiarczuk mam potrzebę spróbować obejrzeć tegoroczną galę. Trudno się oprzeć urokowi i wielkich imprez, i książek napisanych przez pasjonatów.

[Recenzja została po raz pierwszy opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]