Recenzja książki Wrony

To nawet nie książka, a książeczka. Nie ma nawet dwustu stron. Jeden wieczór i po sprawie – tak mogłoby się wydawać. Nic bardziej mylnego.
Zaczyna się niepozornie. Mama bibliotekarka, nieobecny tata, starsza siostra Kaśka i ona – Basia. Z krótkimi włosami, choć marzy o długich i grzywką, której nienawidzi. Kocha malować. Widzi więcej niż inne dzieci. Przygląda się wronom, które rozgościły się na drzewie przed domem. W prosty i niewinny sposób przedstawia swój świat.
Świat, który spłynie ze słów i stron, poprzez oko, żyłami, wprost do serca. Tam wygodnie się umości, schowa jak przestraszona dziewczynka za zasłoną w dziecięcym pokoju. Jednak życie w spokoju to coś, o czym można tylko pomarzyć. Trzeba sprzątać, układać, czyścić, być jak Kasia, pomagać mamie – tylko w odpowiedni sposób, nie przysparzać problemów, nie doprowadzać do złości, nie zamykać się w łazience, nie grzebać w szafce, nie sprawiać przykrości, być posłuszną i wdzięczną.
Pojawiają się osoby, które dostrzegają smutek na twarzy, wyciągają dłoń, pytają, ale rodzinę się kocha. Nie można zawieść rodziców. Nie można ich smucić. Przecież to dom. Dom-klatka.
Wrony żyją zgodnie ze swą naturą. Podporządkowane pewnej powtarzalności, nadal cieszą się wolnością. Nie duszą się gęstym i zatrutym powietrzem, które wypełnia dom obserwowanych ludzi. Nie taplają się w smarkach. Nie brakuje im powietrza przez tę złość, która gromadzi się gdzieś w środku i z powodu bezsilności, zmieniona w łzy, wypływa na wierzch. Wrony są czarne. Ich pióra błyszczą, odbijają światło tęczą ukrytych kolorów. Nie noszą na sobie siniaków. Pozostałości po chwilach wypełnionych siłą i krzykiem. Nie muszą ukrywać swego ciała. Nie czują się winne.
Wrony są sobą. Tylko sobą – od ostrza dzioba po zakończenie sterczących z ogona sterówek. Nie muszą spełniać oczekiwań innych przedstawicieli swego gatunku. Nie ponoszą kary za życie zgodne ze swym instynktem. Są bez strachu, lęku, drzwi łazienkowych, zastawionych koszem na pranie. Dbają o pisklęta. Wysiadują jajka, nadziobują skorupkę, bacznym spojrzeniem śledzą pierwszy lot. Nie ranią słowem i silną ręką. Nie utrudniają rozwoju. Rozumieją odrębność każdego osobnika.
Książka Petry Dvorakovej była jak zażycie trucizny. Chłodem dostała się do mojego krwiobiegu i sączyła się do wnętrza. Powoli zamrażała je strachem. Na koniec, upadkiem z wysokości, roztrzaskała na milion kawałków. To książka, do której wrócę. Jednak kolejna lektura zakończy się inaczej – pominę ostatni akapit. By zachować swe serce w jednym kawałku i dać Basi wolność.