Recenzja książki Rok, w którym nauczyłam się kłamać

Pośród niesparwiedliwości

Autor: @potarganerude ·1 minuta

2022-03-21 Skomentuj 1 Polubienie

Świat ogarnęła wielka wojna. Gdzieś tam giną ludzie. Krew wsiąka szkarłatem w obcą ziemię. Huk wystrzałów przerywa płytki sen. Obrazy dnia codziennego wżerają się w mózg.

Tutaj, w Ameryce, wojna rozbrzmiewa z radiowych głośników. Dzieci zbierają trojeść, by wypełnione nim kamizelki ratunkowe, ratowały od śmierci tych, którzy wypadli za burtę.

Gdzieś tam, na jednej z farm ukrytych pośród pól i łąk, mieszka Anabelle. Dwunastoletnia dziewczynka, która nauczyła się już, że życie nie jest sprawiedliwe. Że ludzkie losy to splot najrozmaitszych zdarzeń. Że pomimo dobrych chęci, czasami dzieje się źle. Że są osoby, które mają siły, by walczyć do samego końca. Że są też takie, które w pewnym momencie docierają do granic swych możliwości.

Przepełniona złem dusza potrafi skraść spokój dziesiątek istnień. Kłamstwo drąży tunele w umysłach. Rozprzestrzenia się jak gaz i otumania tych, którzy nawdychali się jego oparów. Wwierca się pod warstwę prawdy i powoli, ale skrupulatnie, prowadzi do jej upadku.

Zło potrafi przyjmować różnorodne formy. Choć łatwiej wyobrazić je sobie pod postacią rosłego mężczyzny z obłędem w oczach i nożem w dłoni, to równie dobrze na jego miejscu może stanąć dziewczynka. Blondwłosa. W sukience i błękitnym sweterku.

„Rok, w którym nauczyłam się kłamać” jest jedną z tych historii, które łamią serce. Choćbym starała się z całych sił, nie byłam w stanie przestać czytać. Wiedziałam, co mnie czeka, przeczuwałam to. Mimo to, z uporem przewracałam kolejne strony i wnikałam w treść.

Widziałam wykwity siniaków na ciele i wwiercający się we mnie wzrok rozgniewanej Betty. Czułam zapach mokrej ziemi i dotyk promieni słońca na twarzy. Słyszałam wrzask Ruth i oszczerstwa, wymierzone w człowieka o gołębim sercu.

Chciałam wepchnąć swój krzyk sprzeciwu pomiędzy wyrazy. Przecisnąć się obok kropki kończącej zdanie i wniknąć w historię, by później, tą samą drogą, wyprowadzić bohaterów na zewnątrz. Tam, gdzie byłoby bezpiecznie. Niestety, nie udało mi się.

„I wtedy uznałam, że istnieją sprawy, których nigdy nie pojmę, choćbym nie wiem jak się starała. I choć na pewno będę się starać.”

Moja ocena:

Data przeczytania: 2022-02-08

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Rok, w którym nauczyłam się kłamać

Lauren Wolk

8.8/10

Wielokrotnie nagradzana poruszająca powieść dla młodzieży o złu, fałszywym oskarżeniu i samotnej walce w obronie sprawiedliwości, porównywana ze słynnym „Zabić drozda” Harper Lee. Chciałam, żeby Bett...

Komentarze

Rok, w którym nauczyłam się kłamać

Lauren Wolk

8.8/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Zobacz inne recenzje

Rok, w którym nauczyłam się kłamać

W swoim czytelniczym życiu jeszcze nie miałam okazji sięgnąć po którąś z powieści Lauren Wolk. Na szczęście w moje ręce wpadła książka Rok, w którym nauczyłam się kłamać. No i tutaj muszę o tym wspom...

@Natalia_Swietonowska

Ludzkie serca gotowe są, by wyrządzić komuś krzywdę

Historia o tym, jak łatwo oceniamy innych i wydajemy osądy. Jak wierzymy pozorom i nie dociekamy prawdy. Jak bawimy się cudzym życiem, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Jest rok 1943, gdy do m...

@mewaczyta

Pozostałe recenzje @potarganerude

Schron z prozy Gospodinowa

Z biologicznego punktu widzenia życie człowieka dobiega końca, kiedy serce przestaje wybijać rytm istnienia, a mózg zrywa mosty, którymi wędrowały informacje. Jednak w ś...

Recenzja książki Schron przeciwczasowy

Nieoczywista przygoda

Legenda głosiła, że na początku świata Bogowie stworzyli sześć istot, a ziemia miała stać się ich domem. Swoje miasto wznieśli w lesie, gdzie owoce rosły dorodne, a zwie...

Recenzja książki Łowca Legiona