Recenzja książki Rok, w którym nauczyłam się kłamać

Historia o tym, jak łatwo oceniamy innych i wydajemy osądy. Jak wierzymy pozorom i nie dociekamy prawdy. Jak bawimy się cudzym życiem, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji.

Jest rok 1943, gdy do małej wioski przyjeżdża brudna dusza, która burzy porządek. Dziewczynka zakochana w cudzej krzywdzie obkleją swoimi mackami innych, by stopniowo kierować ich ku zgubie. Nie boi się wyrządzić im krzywdę, a momentami może nawet sprawia jej to przyjemność. Doświadczyła wiele, co widać w jej oczach, ale jej działanie nie jest czymś, co w moim sercu zasłużyło na wybaczenie. Stanowi siłę, która popycha w ruch sekwencję wydarzeń, które duszą i wyciskają łzy.

W Pensylwanii wojna jest tylko cichym szeptem, a Wilczy Jar pełen jest krzywd, które nie mają z nią nic wspólnego. W lesie żyje mężczyzna, który ucieka przed wspomnieniami Wielkiej Wojny, a inni ludzie od pokoleń tam noszą na barkach swoje codzienne troski. Powietrze jednak drży od napięcia, bo posiada wiedzę o tym, co dopiero ma nadejść. Ludzkie serca gotowe są, by wyrządzić komuś krzywdę.

Nie chcę zdradzić z fabuły nic poza tym, co udało mi się już nakreślić. Nie zamierzam jej streszczać, bo zbyt przyjemne okazuje się powolne odkrywanie niewiadomego. Co prawda przyjemność ta pełna jest napięcia, smutku czy bezsilnego gniewu, ale literatura powinna wzbudzać silne emocje i „Rok, w którym nauczyłam się kłamać" zdecydowanie to robi. Gdy piszę te słowa wciąż pieką mnie oczy, z których chwilę temu leciały łzy i wciąż mam ochotę w coś uderzyć, w cokolwiek, by wyładować złość. Jestem nieco rozbita i nieco przytłoczona w sposób, jaki tylko dobre powieści potrafią czytelnika wprowadzić. I może powinnam zdradzić coś na temat kreacji bohaterów, narracji czy konstrukcji drobnych elementów, ale... Niech wskazówkową będzie dla Was to, jak rozbita aktualnie jestem.

Chcę nienawidzić, złościć się i być okrutna w osądach, ale jednocześnie widzę, że niektóre piękne dusze od początku przeznaczony mają okropny koniec. Dostrzegam, że niektórzy czekają na moment, który ukoi ból, ale jednocześnie wciąż znajdują w sobie siłę, by kroczyć przed siebie. Nawet jeśli (a może przede wszystkim dlatego) w każdym dniu widzą pokutę za przeszłość.

tłum. Sebastian Musielak