Dom na zanzibarze recenzja

Skusiła mnie zdecydowanie okładka i piękne wydanie książki. Wszystko jest w niej dopracowane do ostatniego szczegółu. Wspaniały papier, ten wzór na nim przypominający drewno i piasek - surowce nieodłącznie wiążące się z Afryką. Oby więcej takich wydań.
Śmiało mogę powiedzieć, że jest to książka inna niż wszystkie z gatunku „ wyjechałem do raju, zbudowałem dom”. Przede wszystkim jest bardzo szczera, za co autorce należy się wielki plus. Nie ma w niej ani krzty przesadnej słodkości i wszechogarniającej sielanki. Pokazuje jak silną jest kobietą, ale nie oczekuje za to pochwał. Jej przygoda zrodziła się pod wpływem Karen Blixen. Wpierw poznała ląd a potem wyspę Zanzibar. Nie chcę tutaj streszczać książki, bo przecież nie o to chodzi. Pani Dorota typowo kobiecym sposobem przywołuje zapachy, kolory, dźwięki tego wszystkiego, co ją otaczało. Robi to naprawdę profesjonalnie, czytając książkę czułam, że to wszystko jest wręcz namacalne. Emocje są bardzo wyrażone. W lekturze jest czas na śmiech jak i na zastanowienie. Tak jak pisałam wcześniej książka jest szczera, ale nie za wszelką cenę. Autorka rozprawiła się krótko z demonami przeszłości, bez wylewności, zachowując przy tym dużą klasę. W przyjemny i praktyczny sposób przybliża zwyczaje mieszkańców Afryki. Nie mogłam wyjść z podziwu czytając o Masajce, która sama rodzi dziecko w glinianej chacie a następnego dnia już krząta się wokół niej jak gdyby nigdy nic. Pokazuje też, na czym polega bycie białym w społeczności czarnoskórych. Dowiedzie się też skąd powstało słowo „Murzyn” i jakie ma ono znaczenie dla Afrykanów.
Lektura z tego cyklu nie byłaby sobą bez przewrotności losu. Tak też dzieje się i tutaj. Ludzie, którzy krzywdzą popychają p. Dorotę do najlepszych decyzji w jej życiu. Bardzo spodobało mi się umieszczenie fragmentu jednego z listów, który wysłał syn podróżniczki ( śmiało można Ją tak nazwać) podczas pobytu na wyspie. Widać jak bardzo wdał się w swoją mamę. Słoneczny, ciepły, pełen smaków list, choć już w męskim wydaniu. Choć niewiele wspomina o swoich dzieciach, (za co też chwała), to, gdy już to robi opisuje fantastyczne wsparcie i przyjaźń, jaka łączy całą czwórkę. Podoba mi się fakt, że dla niej dzieci nie oznaczają rezygnacji z marzeń. W końcu szczęśliwa mama to szczęśliwe dzieci. Nie zapomina o nich, kocha nad życie jak każda matka, ale też dba o siebie.
Książka o silnej, ambitnej i walecznej kobiecie. Przeciwnościach losu, ale także i jego darach.
Dołączone zostały zdjęcia z podróży na afrykański ląd jak i na wyspę. Można zauważyć, że czuje się tak jak ryba w wodzie. Razem z wizytami w Afryce zmieniała się sama autorka. Miłość, dobra kuchnia, świeże powietrze, plaża i ocean sprawiły, że z pani Doroty narodziła się piękna i pewna siebie kobieta, a co najważniejsze spełniona kobieta.
Oby tak dalej, tego życzę z całego serca.
A Wam również z całego serca i z czystym sumieniem polecam „Dom na Zanzibarze”.