Zniewolenie recenzja

Autor: Gabriela Smusz

Dotyk jest dla mnie jedynym z najważniejszych zmysłów. Dlaczego? Bo to pierwszy zmysł, którym zaczęłam się posługiwać, a który sprawił, że zaczęłam poznawać świat. Dotyk drugiej osoby nas uspokaja. Gdy łzy płyną mi strumieniami po twarzy to właśnie chwycenie za rękę czy przytulenie sprawia, że się uspokajam. Na pewno szybciej niż sama miałabym sobie z tym poradzić nie mając obok siebie nikogo. Ten mały gest zawsze dodaje mi odrobiny energii i poczucie wiary w samą siebie. W dużym skrócie niweluje cały nagromadzony we mnie stres.

Lea Claire traci rodziców w wypadku samochodowym i sama wychodzi z tego zdarzenia cało. Fizycznie. Niestety psychika dziewczyny poważnie ucierpiała w tej sytuacji. Pieczę przejmuje nad nią jej starszy brat, który bardzo troszczy się o swoją siostrę. Tylko jego dotyk i dwóch przyjaciółek jest w stanie znieść. Innym nie pozwala się do siebie zbliżyć. Unika płci przeciwnej jak ognia, a dotyk kogoś obcego może wywołać u niej atak paniki. Gdy w jej życiu pojawia się Damon dziewczyna wie, że musi trzymać się od niego z daleka. Czuje, że ten chłopak zwiastuje kłopoty. Jedna przejażdżka samochodem sprawia, że Lea staje się celem bardzo złych ludzi, a pomóc jej może tylko Damon. Czy przyjmie jego pomoc? Czy wyjdzie z tego wyścigu cała i zdrowa?

Pierwsza książka autorki i można od razu powiedzieć, że bardzo dobra. Historia Lei wciąga od pierwszych stron wciągając czytelnika do mrocznego świata półświatków. Bohaterka nie jest wyidealizowana, ale prawdziwa. Czuć w niej prawdę. Da się zauważyć, że ktoś naprawdę mógł znaleźć się w takiej sytuacji.

Niestety znalazłam dwa małe minusy. Pierwszym jest na pewno to, że nieraz było dla mnie za dużo tekstu przez co książkę czytałam dość długo co samą mnie zadziwiło. Nieraz gdyby było mniej myśli głównej bohaterki byłoby lepiej. Drugą sprawą jest jej strach, trauma. Nie rozumiem dlaczego nie postanowiła poszukać pomocy u specjalisty. Rozumiem, że zepsułoby to całą książkę, ale czytanie o jej ciągłym strachu stało się dla mnie uciążliwe. Zrozumiałam za pierwszym razem, że się boi. Po co przytaczać to prawie w każdym rozdziale?

Jest wiele zwrotów akcji, które zapewniają czytelnikowi niezapomnianych emocji. Dużo się dzieje, ale jest to idealnie wyważone. Nie ma tego przepychu, który sprawiłby, że czytelnik gubiłby się w akcji.

Autorka ma przyjemne i przejrzysty styl pisania. Ma bogate słownictwo, które urozmaicało całą historię. Jest to pierwsza część, więc teraz nie pozostaje nam nic innego jak czekać na kolejną.