Dożywocie recenzja

Twórczość Marty Kisiel nie jest mi obca – znam chyba każdą napisaną przez nią książkę i serio każdą uwielbia, a to za sprawą wykreowanych przez nią bohaterów i przez poczucie humoru autorki. Gdybym miała wybrać jednego, konkretnego bohatera, który zapadł mi w pamięć to chyba bym musiała wymienić wszystkich począwszy od Sztywnego z cyklu Autokorekta, przez Tereskę Trawną, siostry Bolesne, po Konrada, Licho i Bazyla.

Jednak dziś skupimy się na cudownej książce "Dożywocie", pierwszej z cyklu.
Głównym bohaterem jest Konrad Romańczuk, którego poznajemy w momencie przeprowadzki do Lichotki. Odziedziczył ją po dalekim krewnym, a razem z nią cały jej "inwentarz", a mianowicie: osobistego anioła w bamboszkach, nieszczęsnego Szczęsnego, pradawnego stwora Krakersa, 4 utopce i Zmorę, a razem z nimi kupę kłopotów, w które wpędza go ta cała zgraja.
Konrad jest pisarzem, a właściwie pragnie nim być, bo ze wszystkich sił chce skończyć pisać swoją debiutancką książkę. Liczy, że właśnie w Lichotce odnajdzie upragniony spokój. Jak bardzo się pomylił odkrywa już pierwszego dnia.
"Dożywocie" to historia poznawania przez Konrada swoich nowych współlokatorów. To niekończąca się przygody, kłopoty i ciągłe pytania. Jednak koniec końców Konrad odkrywa, że bez tych "osobników" jego życie jest puste i nudne.

Każdy przedstawiony tu bohater zasługuje na osobny uwielbienie, bo to dzięki nim książka jest tak ciekawa. Jak tu nie roztkliwiać się nad małym, słodkim Lichem – aniołkiem w bamboszkach, który swoją beztroską i pomysłami, ale też dobrocią i uczynnością sprawia, że nawet zatwardziały Konrad nie potrafi mu niczego odmówić. Albo taki na przykład panicz Szczęsny? Widmo mające 217 lat, poeta od siedmiu boleści, wkurzający niemiłosiernie, ale jednak bez niego odczuwa się pustkę. Do tego jeszcze jest Krakers, stwór pradawny, wielka ośmiornica zamieszkująca piwnicę Lichotki, i gotująca najlepiej i najlepiej pocieszająca ze wszystkich.
No powiedzcie sami, jak ich nie kochać ?No nie da się!

Tę książkę trzeba samemu przeczytać żeby zrozumieć, co w niej jest takiego ekscytującego, co ciągnie nas do czytania. "Dożywocia" nie da się odłożyć na bok, przejsc obok niej obojętnie, bo gdy zaczyna się czytać wciąga w siebie, pochłania czytelnika i nie odpuszcza do samego końca. Polecam ją z całego serca, nie pożałujecie, a nawet się pośmiejecie. Ja śmigam czytać już drugą część.