Dubaj krwią zbudowany recenzja

Dubaj to miasto wyrwane pustyni. Fascynuje ludzi na całym świecie swoich rozmachem oraz niewyobrażalnym bogactwem - bo gdzie indziej można znaleźć bankomaty wypłacające sztabki złota, stok narciarski w centrum handlowym czy mapę świata ze sztucznie usypanych wysp. Jednak pewnie niewielu z odwiedzających zdaje sobie sprawę w jaki sposób powstało to niesamowite miasto - kto je budował, a także ile wyrzeczeń i ludzkiej krwi ono pochłonęło.

Książki Marcina M. przybliżają tematykę Bliskiego Wschodu, a zarazem rozprawiają się z powszechnie panującymi mitami o tym regionie, którymi karmią się ludzie z całego świata. W swojej najnowszej pozycji - “Dubaj krwią zbudowany” porusza on kwestię imigrantów zarobkowych z biednych krajów azjatyckiej, którzy są zatrudniani w Dubaju przy najcięższych i najbardziej pogardzanych przez ludność lokalną pracach. Robi to w sposób bardzo autentyczny, gdyż opowiada historie usłyszane od pracującego w Dubaju polskiego inżyniera Bartka, którego los tych ludzi poruszył tak mocno, że zapragnął im pomóc.

Historia wygląda co do zasady zawsze podobnie. Żyjący na skraju ubóstwa człowiek mieszkający w jednym z biednych krajów Azji takich jak np. Indie, Pakistan czy Bangladesz dowiaduje się o cudownym mieście na środku pustyni, w którym jest możliwość zarobienia wielkich pieniędzy dzięki którym będzie mógł wrócić w rodzinne strony i zacząć życie na wyższym poziomie. Decyduje się więc na wyjazd, a jako że nie jest w stanie samodzielnie go sfinansować zaciąga w tym celu pożyczkę. Niestety na miejscu okazuje się, że wynagrodzenie jest kilka razy niższe niż obiecywane i ledwo pozwala na spłatę długu, natomiast warunki pracy są tak ciężkie, że każdy dzień przypomina walkę o przetrwanie.

Władze Dubaju wstydzą się tych ludzi, a więc zostali oni "ukryci" w części miasta, do której turyści nie zaglądają. Natomiast miejsce to jest tak przerażające, że różni je od więzienia tylko to iż cele w których mieszkają pracownicy pozostają otwarte.

"Koszmar arabskich służących" mnie przeraził i myślałam, że już żadna książka o tematyce bliskowschodniej mnie nie zszokuje. Jednak historie o których przeczytałam w "Dubaju krwią zbudowanym" okazały się jeszcze bardziej przerażające i sprawiły, że całkowicie straciłam chęć na odwiedzenie tego miasta.

Książkę “Dubaj krwią zbudowany” polecam wszystkim osobom, które interesują się kulturą Bliskiego Wschodu, ale przede wszystkim tym zafascynowanym ZEA.