Drapieżnik recenzja

Udałam się była wczoraj do biblioteki odebrać zamówioną książkę: "Drapieżnik" Maureen Callahan.

Przetarłam okładkę i położyłam na kanapie. Patrzyłyśmy na siebie przez chwilę i - jako że jestem łatwa - poddałam się. Siadłam i zaczęłam czytać. Cztery godziny później odłożyłam książkę z westchnieniem i satysfakcją.

O czym jest "Drapieżnik" Maureen Callahan?

W lutym 2012 roku w Anchorage na Alasce zostaje porwana młoda dziewczyna pracująca w małym kiosku z kawą. Samantha Koenig jest licealistką, zwykłą dziewczyną, wychowywaną przez ojca, który ma i miał kłopoty z prawem. Policja niespecjalnie przejmuje się zaginięciem. Cóż, dziewczyna z "takiej rodziny" pewnie uciekła, albo poszła w tango - takie było myślenie lokalnej policji. Miejscowy agent FBI Steve Payne nie jest taki pewny, że to takie sobie młodzieńcze zniknięcie na kilka dni, żeby zapić i zabalować.
Policja się ociąga, agent myśli, a ojciec dziewczyny organizuje kampanię poszukiwań. Po kilku dniach pojawia się żądanie okupu i zdjęcie Samanthy.

Co dalej?

No jak to w życiu. Seria pomyłek, wtop policji i FBI, dziwne zachowanie rodziny, rozgrywki personalne, prawo Murphy'ego w działaniu i tak dalej, i tak dalej. Nie będę opowiadać, bo radość (no nie wiem, czy to dobre określenie, ale cóż...) czytania polega na odsłanianiu kolejnych fragmentów układanki.

Ważne jest to, że wreszcie łapią kogoś, kto maczał palce w porwaniu Samanthy. I wtedy historia się rozkręca, ponieważ dziewczyna nie była jedyną ofiarą.

Ile było ofiar?

Nie wiadomo. Otóż właśnie nie wiadomo i prawdopodobnie tego nie dowiemy się nigdy. Gdzieś są rodziny, które mają nadzieję, że zaginiona osoba, którą kochają i na którą czekają, wróci do domu. Tymczasem może nie wrócić, bo stała się ofiarą jednego z bardziej tajemniczych seryjnych morderców w USA.

Dlaczego zabijał?

Bo chciał? Bo mógł? Bo coś go pchało i zmuszało? Jak wybierał ofiary? Kiedy zaczął? Czy ktoś go podejrzewał? W "Drapieżniku" Maureen Callahan powoli snuje swoją opowieść, a ilość pytań rośnie i rośnie. Odpowiedzi zaś nie ma za wiele.

Dlatego, zapytacie, skoro morderca znalazł się w rękach stróżów prawa? No, właśnie to jest ciekawe i dlatego warto książkę przeczytać. Nie tylko dlatego, że osobowość mordercy jest tak ciekawa i przerażająca, ale dlatego, żeby uświadomić sobie, że system nie zawsze działa. Po prostu.

"Drapieżnik" Maureen Callahan to książka do szybkiej lektury

Styl jest reportażowy, lekki. Autorka nie rozbudowuje zdań, przez co czytelnik ma wrażenie, że wszystko pędzi do przodu i nawet puls przy czytaniu przyspiesza. Postaci po stronie prawa są dobrze zarysowane i przedstawione. Autorka już we wstępie książki zaznacza, że jeśli coś zapisała i przedstawiła jako przemyślenie danej postaci, to jedynie dlatego, że dowiedziała się o takich myślach czy wewnętrznych dyskusjach w trakcie rozmowie z uczestnikami śledztwa. Nie ma więc wyssanych z palca rozterek. Mogą być upiększenia - bo zawsze upiększamy własne przemyślenia, kiedy o nich opowiadamy, ale fakty są najważniejsze.

Przerażające jest uświadomienie sobie, że nie o każdym seryjnym mordercy wiemy. Ba! Nie o każdym wiedzą tzw organy prawa i porządku. To jak zimny prysznic. Co czai się gdzieś tam, może całkiem blisko?
"Drapieżnik" Maureen Callahan pokazuje, że tytułowy drapieżnik może być blisko, ale po prostu o nim nie wiemy.

Wady?

Wstyd powiedzieć, ale tłumaczenie i redakcja mnie irytowały. Często były kalki żywcem przejęte z angielszczyzny, zdarzyły się nawet ewidentne babole językowe jak taki: "Była szesnasta czterdzieści dwa, od rozpoczęcia akcji upłynęło już prawie pięć godzin". [s. 163]. No wiem, czepiam się, ale to jest "szesnasta czterdzieści dwie", bo minuta jest (jeszcze!) rodzaju żeńskiego.

"Drapieżnik" Maureen Callahan wydany przez Znak to kawał dobrej książki. No, to zakończmy optymistycznie: