Matylda. Droga ku miłości recenzja

Trzecia część „Matyldy” – „Droga ku miłości”, zamyka sagę o dziewczynie, potem kobiecie dla której rodzina zawsze była najważniejsza.

Wydarzenia z drugiego tomu sprawiły, że jest zmuszona z bratem opuścić ojczyznę. Udają się do Berlina i tam rozpoczynają nowy rozdział życia. Matylda żywi nadzieję, że nowe miejsce otworzy przed nimi nowe możliwości. Rzeczywistość szybko weryfikuje wyobrażenia.
Kobieta znalazła pracę, dzięki której utrzymuje kontakt z ojczyzną. Co przyniesie jej to zajęcie?
Po raz kolejny też skrzyżują się drogi Daszkowskiej i rodziny Klinsmanów. Czeka ją walka w sądzie, ale też rodzące się uczucie do Olafa. Jak potoczą się losy bohaterki?

Aneta Krasińska jak zwykle pięknym językiem w ciekawy i obrazowy sposób ukazuje realia życia w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Tym razem zabiera czytelnika do lat 1932 – 39.
Wraz z Matyldą Daszkowską może on śledzić życie w stolicy odradzającego się państwa pod wodzą Hitlera. Nasilające się nastroje nacjonalistyczne, wprowadzane związane z nimi przepisy prawne komplikują życie wielu ludzi i sprawiają, że robi się coraz niebezpieczniej. Główna bohaterka sama odczuje to na własnej skórze. Życie pełne niepewności, trudności i wyzwań dostarcza bohaterom oraz czytelnikowi wielu emocji i refleksji.

Z wypiekami na twarzy czekałam na kolejne zwroty akcji, oceniałam decyzje podejmowane przez bohaterów, trzymałam kciuki za pomyślność podjętych wyzwań. Autorka zaserwowała mi bezlitośnie trzymającą w napięciu opowieść, od której nie sposób się było oderwać, a przy zakończeniu zostawiła z uczuciem tęsknoty.

Uważam, że „Droga ku miłości" to najlepsza z trzech części sagi. Najbardziej emocjonująca, najlepiej zbudowana pod względem fabuły, akcji i kreacji bohaterów. Oczywiście niebagatelne znaczenie ma również, według mnie, świetnie odmalowane tło historyczne i sposób ukazania ogromnej siły szczerych uczuć.

„[...] to nie miejsce daje szczęście. Jego gwarancją są ludzie, którzy stoją obok nas. To ich bliskość dodaje nam animuszu, gdy tracimy nadzieję. A potem pozwala nam wierzyć, że możemy więcej, niż się tego spodziewamy.”