Czarny kot recenzja

Wielokrotnie spotkałam się z nazwiskiem Poe’ego, jednak nigdy nie starczało mi odwagi, by sięgnąć po jego opowiadania. Ileż to razy słyszałam lub czytałam, że jego dzieła są mroczne, depresyjne, odsłaniające ludzkie słabości? Wiedziałam, że to lektura w sam raz dla mnie, aż w końcu zabrałam się za to krótkie opowiadanie.

Wgłębiając się w lekturę, prędko stajemy się świadkami słabostek bohatera. Z początku widzimy, że to normalny mężczyzna, może nazbyt wrażliwy, jednak człowiek taki jak my wszyscy. Niebawem odkrywamy słabość jego charakteru, dziką żądzę prowadzącą do autodestrukcji. Z czasem stajemy się świadkami czynów kata nad ofiarami. Nie możemy pojąć okrucieństwa, z każdym dalszym słowem coraz mocniej go nienawidzimy i nie chcemy dostrzec przesłania, płynącego z tego opowiadania.

Za tą odsłoną okrucieństwa, kryje się słabość człowieka takiego jak my. Wszyscy jesteśmy wystawieni na pokusy, mamy ochotę zrobić rzeczy, które nas zmieniają, niszczą, aż w końcu zabijają. Pojawia się „Duch Przekory” i z tej walki, z własnym sumieniem, wychodzimy zazwyczaj przegrani.
Opowiadanie do bólu autentyczne, polecam!