Recenzja książki Duch śniegów

Sylvain Tesson "Duch śniegów",

Obserwacja przyrody jest nieustannym oczekiwaniem. Godziny siedzenia w bezruchu, uważnego śledzenia, które wynagradzają każdego fotografa przyrody zatrzymaniem w kadrze chwili, w której pojawia się wytęsknione zwierzę, jest jak spełnienie najskrytszych marzeń.

Na taką właśnie wyprawę w ośnieżone góry, spowitego minusowymi temperaturami Tybetu zostaje zaproszony przez znakomitego fotografa przyrody Vincenta Muniera autor książki i w towarzystwie jeszcze dwóch innych osób udaje się na poszukiwania pantery śnieżnej. Majestatycznego dzikiego kota zwanego przez lokalną ludność Duchem Gór, gatunku zagrożonego wyginięciem. Zwierzęcia niezwykle sprytnego, doskonale ukrywającego się przed człowiekiem, który goni za rzadkim i cennym futrem.

"W Tybecie, w rozrzedzonym powietrzu dusze migrują do tymczasowych ciał, aby kontynuować wędrówkę. Od pierwszej chwili na tej ziemi myślałem o brzemieniu kolejnych egzystencji, które dźwigają zwierzęta. Jeśli nasza pantera z doliny jest duszą wcieloną, gdzie znajdzie schronienie po siedmiu latach mordów? Jakie inne stworzenie zgodzi się nieść jej ciężar? W jaki sposób mogłaby wyzwolić się z cyklu? Każdego kto uchwycił jej spojrzenie, przenikał duch czasów sprzed stworzenia Adama. Te same oczy oglądały świat, w którym człowiek polował w małych grupach niepewny swojego przetrwania. Czyją uwieziona dusza kryła się pod tym futrem?"

Sylvain Tesson poprzez zawarte w "Duchu śniegów" rozważania o wielkości przyrody składa otaczającej nas naturze swoisty hołd, dając równocześnie czytelnikowi do zrozumienia, gdzie znajduje się naturalne miejsce ludzkości. Niespieszna narracja zbudowana na podwalinach literatury pięknej, opowieści przyrodniczej oraz reportażu zachwyca spójnością, a jednocześnie niezwykle umiejętnie buduje klimat oczekiwania. Otwiera zmysły na to co za chwilę może nastąpić. Pokazuje, że obserwacja świata jest jednym z najpiękniejszych darów, jakie człowiek mógł otrzymać. Szkoda, że nie zawsze wie, jak je wykorzystać.

Na koniec kolejny cytat z książki: "Ziemia to wspaniałe muzeum. Niestety człowiek nie jest jej kustoszem". Najwyższy czas to zmienić.