Duma i uprzedzenie recenzja

Wróciłam do "Dumy" po wielu latach. Jako nastolatka czytałam z wypiekami chłonąc obraz XVIII wiecznej Anglii. Teraz odebrałam ją już inaczej, z bagażem doświadczeń i większą mądrością. Klasyka angielska mnie urzeka, szczególnie językiem. Piękno wypowiedzi, niedopowiedzenia, często tego brakuje w dzisiejszych czasach (i literaturze także...) Tym co przyciąga do tej powieści moją duszę romantyczki jest właśnie sposób komunikacji... za pomocą listów. Bardzo brakuje mi tej formy, beznamiętne smsy czy wiadomości na czatach nie oddają uroku rozkładanego papieru, emocji jakie emanowały z takiej zapisanej kartki. Kiedy czytając można było poczuć obecność osoby ślącej list. Wiadomo, że świat się zmienia a technologia nas w wielu sprawach wyręcza. Ale ja jednak jestem z tych osób które słowo pisane doceniają bardzo mocno.
Drugi aspekt, za który kocham Dumę i uprzedzenie to kreacja głównej bohaterki. Elizabeth - temperamentny wolny duch, który wykracza poza ramy epoki. Nie jest typową, głupiutką damą co bardzo cenię. Wyraża swoje opinie dosadnie, nie boi się ich, dzięki czemu zapada w pamięć czytelnika.
Trzecia, prozaiczna być może rzecz to duch epoki, ówczesne konwenanse pięknie przedstawione na kartach powieści.
Cała książka to dla mnie uczta wyobraźni, która napawa melancholią i potrzebą czytania kolejnych - najlepiej w oryginale by jeszcze bardziej docenić styl autorki. Mimo, że język jest kwiecisty to nie ma w nim patosu i do książki uprzedzać się nie trzeba :)
Tym co jeszcze zwraca uwagę, jest w szufladkowanie ludzi pod względem opinii innych. Uderza fakt, że zarówno 200 lat temu jak i teraz bardzo łatwo przypiąć etykietkę, zapałać do kogoś nienawiścią, w ogóle nie znając jego i tego co sobą reprezentuje. Dobrze, że Austen ponadczasowo nam o tym przypomina.