W labiryncie recenzja

"Nie istnieje zbrodnia doskonała, istnieją tylko niedoskonałe śledztwa."

Donato Carrisi zalicza się do grona moich ulubionych pisarzy; jego książki dostarczają mi nie tylko fenomenalnej rozrywki, ale także stanowią najwyżej oceniane przeze mnie zagadki. Autor niejednokrotnie zaskakuje, a przy tym manipuluje czytelnikiem pozbawiając go kawałka duszy. Może to określenie jest przesadzone, ale faktem jest, że nigdy do końca nie przewidziałam gry, jaką toczył z nami ten włoski pisarz.

Usłyszymy dźwięk żółtego telefonu, jednak będzie dalej dzwonił, bo kobieta w szpitalnym łóżku go nie odbierze. Będzie pamiętała szare ściany, ból, rozpacz i gry, w które bawił się z nią chory prześladowca. Kostka Rubika - system nagród i kar. Nie można uciec przed przeszłością; ale spokojnie, ten starszy miły pan w okularach, przedstawiający się za doktora Greena, jest tutaj i ją ochroni.

Nie będzie w stanie w to uwierzyć. A jednak cuda się zdarzają. Minęło tyle czasu, a dokładniej 15 lat odkąd dziewczynka wyszła pewnego dnia z domu i już nie wróciła. Bruno obiecał jej rodzicom, że ją odnajdzie. Dziś wyrok śmierci wisi nad prywatnym detektywem niczym klątwa, jednak umowa dalej obowiązuje. Nie obawia się śmierci, dlatego zrobi wszystko, by odnaleźć porywacza 13-letniej dziewczynki. Nie ma za wiele czasu. Termin jego życia już wczoraj upłynął.

Zostajemy wciągnięci od pierwszej strony w sadystyczną opowieść o prześladowcy z maską królika. Autor się z nami nie pieści. Będziemy wstrząśnięci, zszokowani, a na końcu poturbowani opisanymi zdarzeniami. Nie będziemy mogli zamknąć oczu i cofnąć przeczytanych słów, bo od pierwszej strony to my rozpoczniemy grę z Carrisi. Zegar tyka, a my nie mamy za wiele czasu, by odpowiedzieć na pytanie – kim jest porywacz Samanthy?

Postacie są solidnie zbudowane, przy czym również stanowią dla nas zagadkę. Konstrukcja fabuły to nic innego jak mistrzowska intryga, którą skontrował dla nas autor. Na finiszu poczujemy się oszukani i całkowicie zmanipulowani.
Carrisi po raz kolejny udowodnił swój talent i wyższość. Niejednokrotnie gimnastykowałam swój umysł, by przewidzieć zakończenie, odkryć zwyrodnialca, porywającego dzieci w ciemności. Momentami mi się udawało, jednak całość stanowiła dla mnie wielką niewiadomą. Wielkie brawa dla autora.