Arystoteles i Dante przepadają w toni życia recenzja

Drogi Arystotelesie, kochany Dante,

za to, że mogłem poznać Waszą historię - dziękuję;
za to, że byliście powodem mojego smutku i łez - dziękuję;
za to, że byliście powodem mojego szczerego śmiechu i bólu brzucha - dziękuję;
za to, że odmieniliście moje dwa dni i sprawiliście, że stały się piękniejsze - dziękuję;
i przede wszystkim za to, że nikogo nie udawaliście, że nie byliście idealni, że po prostu byliście sobą - chylę czoła i ze szczerego serca dziękuję.

Nie sądziłem, że Wasza fikcyjna historia tak mnie porwie, wzruszy i zauroczy. O ile w pierwszym tomie byliście dziećmi, o tyle w tej części staliście się dorośli. Dojrzeliście. Zasiedliście w ławach szkoły dorosłości. Z dzieci ewoluowaliście w uczniaków, którymi są wszyscy ludzie. To smutne i piękne zarazem.

Przecudowny Ari, nawet nie wiesz, jak wielką rację miałeś. Tak, każdy ma swoje historie; każdy jest opasłą księgą. "Urodziliśmy się, żeby opowiadać". Bo nasze życie to historia. "Historia, huh?". A jednak. Nie ważne, jaką opowieść snują dla nas inni. Ważne, jaką my chcemy stworzyć.

Drogi Dante, najbardziej uparty chłopcze we wszechświecie.... Niesamowite, ile emocji zafundowałeś mi swoim zachowaniem. Twoja nieustępliwość dla niejednego i niejednej stanowić może dobrą naukę. To dobra cecha, którą czasami jednak trzeba hamować. Należy nauczyć się odpuszczać, zwłaszcza jeśli Twoje czyny mogą skrzywdzić drugą osobę.

Szanowny Benjaminie Alire Seanzie, dziękuję za wykreowanie tak wspaniałych i inspirujących bohaterów, tak wciągającej i angażującej historii. Dziękuję za zwrócenie uwagi na rolę i status nauczycieli. Za wspomnienie ofiar pandemii AIDS i wojny wietnamskiej. Dziękuję za inspiracje, emocje i nauki; za myśli, które wzbudziłeś w mojej głowie; za przypomnienie o miłości, która nas otacza - wystarczy ją tylko dostrzec i zaakceptować. To cholernie, pierońsko ważne, co robisz. Dziękuję.

Tajemniczy wszechświecie i głęboka toni życia, jesteście przedziwne. Dziękuję za to, że mogę odkrywać Wasze tajemnice oraz za to, że nigdy do końca mi się to nie uda. Dziękuję za to, że mogę nurkować i próbować dostrzec dno, co zapewne nigdy nie skończy się powodzeniem. Bo życie jest dziwne. Dziwne i szalone.

Za zapach popołudniowego deszczu, towarzystwo przyjaciół, wspaniałych nauczycieli, to całe odkrywanie tajemnic wszechświata. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.