Dziennik utraconej miłości recenzja

„Zaczęłam czytać nową książkę i to chyba będzie męka” - napisałam do przyjaciółki po przeczytaniu kilkunastu stron powieści. Okazało się jednak, że nigdy tak bardzo się nie pomyliłam. Lektura „Dziennika utraconej miłości” nie była męką, zaliczyłabym ją wręcz do najlepszych przeczytanych w tym roku książek. Czy to powieść dla każdego? Nie wiem… myślę, że przemyślenia autora bardziej trafią do osób, które straciły bliską osobę i będą mogły utożsamiać się z emocjami zawartymi w książce. Możliwe, że się mylę. Musicie przekonać się sami, czy to książka dla Was.

Z twórczością E. E. Schmitt’a zetknęłam się parę lat temu, na studiach, kiedy jedna z koleżanek bardzo zachwalała „Oskara i panią Różę” , a jej książka zaczęła przechodzić z rąk do rąk. Później wielokrotnie mój wzrok przyciągały inne książki autora, na półkach w księgarni. Niestety aż do teraz nie zdecydowałam się na przeczytanie kolejnej z nich. Do zakupy tej pozycji zmusiła mnie próżność, bo czy książka nie jest piękna?

„Dziennik utraconej miłości” to najbardziej osobista książka Schmitta. Na kolejnych stronach powieści autor mierzy się ze śmiercią ukochanej matki. Opisuje krok po kroku swoje przeżycia, myśli, cierpienie… Nie szczędzi czytelnikom wzruszenia. Szczerze pisze o swoich wątpliwościach i poczuciu winy… są one tak prawdziwe, że jeżeli kiedykolwiek przyszło Wam pożegnać ukochaną osobę, na pewno odnajdziecie w opisach autora własne emocje z tego czasu. Schmitt całkowicie obnaża swoje myśli i uczucia przed czytelnikiem. Pisze o kompleksie Edypa, wątpliwościach co do własnego pochodzenia, poczuciu winy względem śmierci matki… Jeszcze nigdy nie czytałam tak osobistej książki. Miałam wrażenie, jakbym potajemnie wykradła jego pamiętnik i czytała go bez wiedzy autora.

Śledząc opinie różnych osób na temat książki, spotkałam się ze stwierdzeniem, że po świetnym początku, książka z każdą kolejną stroną staje się nudna. Uważam jednak, że autor w bardzo dobry sposób pokazał jak po stracie człowiek stopniowo powraca do normalności… Życie płynie dalej, mimo że bez najbliższej osoby. Jest to smutne i piękne zarazem.

Książka bardzo mnie urzekła i szczerze polecam przeczytanie jej. Ja na pewno zamierzam w dalszym ciągu poznawać twórczość autora. Mam wrażenie, że bardzo się polubimy.