Dziewczyna bez gwiazdy recenzja

„Nie można wiedzieć wszystkiego – mówi. – To coś, czego uczysz się z wiekiem. Życie jest pełne luk i czasem lepiej pogodzić się z tym, że one stanowią część historii. To właśnie luki sprawiają, że wszystkie pewne punkty twojego życia – to, kogo kochasz i twoje wspomnienia – stają się jeszcze ważniejsze”.

Alina Peretti, Polka, która przeżyła wywózkę na Sybir, powstanie warszawskie i obóz w Auschwitz. Po wojnie studiowała architekturę na Uniwersytecie Wrocławskim. Po skończeniu nauki wraz z bratem wyemigrowała najpierw do Francji, a później do Wielkiej Brytanii, gdzie wyszła za mąż i pracowała jako architekt. Jej jedyny syn, Jacques Peretti, który pracuje jako dziennikarz „Guardiana”, w momencie znacznie postępującej demencji matki, postanowił napisać jej biografię. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jest to ostatni moment, by spisać historię jego rodziny i utrwalić wspomnienia Aliny.

Alina Peretti dzisiaj ma ponad dziewięćdziesiąt lat. Kiedy wybuchła II wojna światowa była osiemioletnią dziewcznką. Wyjeżdżając z Warszawy wraz z matką nie przypuszczała, że jeżeli kiedyś będzie jej dane tu wrócić. Została wywieziona na Sybir, trafiła do obozów przejściowych, by w końcu znaleźć schronienie w Szwecji, gdzie mogła czuć się bezpiecznie. Jednak jej matka postanowiła wrócić do Warszawy, by odnaleźć pozostałe dzieci, choć nie miała pewności, czy nadal żyją. Cudem ocalałe po powstaniu warszawskim, Alina wraz z matką i starszą siostrą trafiły do miejsca, z którego tylko nielicznym udało się ocaleć – do Auschwitz.
.
„Dziewczyna bez gwiazdy” to wyjątkowa książka. Nie tylko ze względu na tematykę, ale głównie na sposób, w jaki została wydana. Autor w przepięknym stylu przelał na papier wspomnienia swojej mamy dotyczące przeżyć podczas drugiej wojny światowej, ale również zamieścił w niej rozmowy, jakie między sobą prowadzili w czasie powstawania biografii. Książka nie należy do łatwych, bowiem autor zabiera nas w podróż do najbardziej okrutnego czasu w historii Polski, w bardzo obrazowy sposób relacjonuje wydarzenia, których świadkiem była jego mama. Historia Aliny i jej rodziny pochłania nas bez reszty, wciąga czytelnika w wir przerażających wydarzeń i sprawia, że nic, co wokół nas nie ma znaczenia. Wydarzenia opisane w książce są zatrważające, jednak czytelnik chłonie kolejne strony z niesamowitym zaangażowaniem i ciekawością, jakby czytał powieść, od której oczekuje szczęśliwego zakończenia.

Przyznaję, że nie czytałam opisu. Wzięłam książkę do ręki z myślą, że trzymam w niej kolejną historię, w której autor swoją fabułę osadził w czasach wojennej zawieruchy. Nic bardziej mylnego. „Dziewczyna bez gwiazdy” to wspomnienia Aliny, które z każdym dniem coraz bardziej się zacierają i które jej syn, Jacques, z niezwykłą delikatnością i wrażliwością przelał na papier, dzięki temu ocalił je od zapomnienia.

Bardzo ważne jest, byśmy nigdy nie zapomnieli tego, czego doświadczyli nasi przodkowie podczas drugiej wojny światowej. Dzisiaj, tak bardzo żałuję, że nie mam już nikogo, z kim mogłabym porozmawiać i wspomnieć te trudne i bardzo bolesne czasy. Gdyby istniała taka możliwość, gdybym mogła cofnąć się w czasie, na pewno porozmawiałabym z moimi dziadkami. Żałuję, że kiedy było to możliwe, temat drugiej wojny światowej nie interesował mnie tak, jak dzisiaj.
Zachęcam do lektury wszystkich, nie tylko tych, których interesuje historia, tę książkę powinien przeczytać każdy, bowiem jest to najprawdziwsze świadectwo okrucieństwa, jakiego doświadczyli nasi rodacy z rąk nazistów.