Warszawskie dzieci`44 recenzja

Dziś idę walczyć – Mamo, może nie wrócę więcej, może mi przyjdzie polec tak samo, jak tyle, tyle tysięcy. Poległo polskich żołnierzy za wolność naszą i sprawę. Ja w Polskę, Mamo, tak strasznie wierzę. I w świętość naszej sprawy. Dziś idę walczyć – Mamo kochana, nie płacz, nie trzeba, ciesz się, jak ja,
serce mam w piersi rozkołatane, serce mi dziś tak cudnie gra. To jest tak strasznie dobrze mieć Stena w ręku i śmiać się śmierci prosto w twarz, a potem zmierzyć – i prać – bez lęku za kraj! Za honor nasz! Dziś idę walczyć – Mamo!…

Któż nie zna słów wiersza "Dziś idę walczyć, mamo" Józefa Andrzeja Szczepańskiego "Ziutka", które tak w plastyczny, a jednocześnie bardzo wzruszający sposób opisują chęć walki o wolność kraju. Na temat powstania wiele już zostało powiedziane, a jeszcze więcej napisane. Autorzy nie tylko poddają dyskusji słuszność wybuchu powstania, ale też oddają głos powstańcom. Mężczyznom, kobietom i tym, którym przyszło dorastać w powstańczej stolicy.

"Warszawskie dzieci'44" pani Agnieszki Cubały to zapis życia, wzrastania i dojrzewania w Warszawie. Na blisko czterystu stronach znajdziemy bezcenny i unikatowy zapis rozmów i wspomnień tych, którzy ocaleli z wojennej zawieruchy. Niewątpliwą wartość mają też zdjęcia wykonane gdzieś w pośpiechu, ale mówiące tak wiele. Każda strona to zapis bólu, tęsknoty i żalu za tym, co już nie powróci. Jednocześnie niesamowitej odwagi i męstwa, bo na strach nie było czasu. Roznoszenie powstańczej poczty, pomoc w szpitalu, czy potrzymanie za rękę umierającego. Małe, drobne czyny i gesty, a znaczyły tak wiele.

Nie mogę ocenić tej pozycji, bo nie da się skomentować czyiś wspomnień. Takie pozycje trzeba przeczytać, a emocje, które towarzyszą podczas lektury zamknąć głęboko w sercu. Autorka ma niebywały dar do opisywania powstańczej Warszawy. Potrafi słuchać i przelewać uczucia na papier. Niejednokrotnie podczas lektury miałam wrażenie, że siedzę naprzeciwko babci lub dziadka i to do mniej kierowane są słowa o odwadze, patriotyzmie i męstwie. Tak ważne i często zapomnienie w dzisiejszym świecie.

Dziś idę walczyć – Mamo! Za moją i twoją ojczyznę.