Ekspozycja recenzja

8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
"Ekspozycja" to pierwsza część kryminalnej pentalogii z komisarzem Forstem autorstwa Remigiusza Mroza jak również moje pierwsze spotkanie z twórczością autora. Czy sięgnę po kolejne części?
Na Giewoncie zostają odnalezione zwłoki nagiego mężczyzny powieszone na krzyżu. Sprawą zajmuję się komisarz Wiktor Forst, który nie cieszy się dobrą opinią. Razem z dziennikarką Olgą Szrebską odkrywają wiele zapomnianych już tajemnic.
Pierwsze spotkanie z prozą Pana Remigiusza Mroza uważam za udane. Choć wiele negatywnych opinii czytałam o tym tytule, to mi przypadł do gustu. Często jestem jakaś inna. Książka, której większości się nie podoba, mnie urzeka. W tym przypadku również tak było, jednak widzę w niej pewne wady. Na przykład to, że książka podzielona jest na cztery części. Akurat to mi nie przeszkadza, denerwuje mnie natomiast to, że w którymś momencie zaczyna wiać nudą przez jakiś profesorsko- historyczny bełkot. Nie podobał mi się ten motyw monet, uważałam, że tylko przeciąga akcję i powoduje, że więcej jest tutaj bajania o rodzajach monet niż kryminalnej intrygi. Jest napisana dosyć prostym językiem, który o dziwo czytało się dobrze i bardzo, bardzo szybko. Również w którymś momencie Forst zaczyna być superbohaterem. Po tym jak dostał po mordzie i ledwo przeżył, nagle, minutę później wszystko było w jak najlepszym porządku. Realistyczne na pewno to to nie jest, jednak traktowałam tę książkę jako totalną rozrywkę i w tym sprawdza się świetnie. Teksty komisarza połączone z przepychankami słownymi z Olgą rozwalały mnie na łopatki. Uśmiałam się jak fretka. Bardzo lubię też rozmowy Forsta z Osicą, płakałam ze śmiechu. Polubiłam głównego bohatera. Jeśli chodzi o Olgę, jest dla mnie postacią dosyć obojętną. Zwlekałam z sięgnięciem po tę książkę przez te góry. Pozytywnie zaskoczył mnie fakt, że tylko początek akcji dzieje się w górach. Natomiast jeśli sięgacie po tę książkę z myślą, że będzie tu dużo opisów gór i w ogóle to będziecie zawiedzeni. Ostatnia część tej powieści rozwaliła mnie, wkręciłam się w nią bardzo. Przypadły mi do gustu również nawiązania do rzezi wołyńskiej, jakkolwiek by to nie brzmiało. Pomimo wad, ten humor, ta miłość do Forsta wszystko mi zrekompensowały. Zakończenie, zakończenie rozwaliło mi mózg i choć wiedziałam, że tak się stanie, bo zostało mi to zaspoilerowane, to i tak przez cały dzień myślałam o tej końcówce. Nie wiem czy mi się podobało, ciężko stwierdzić, ale naprawdę wow, mimo wszystko byłam w szoku tak jak Forst. Kto czytał, ten wie o co mi chodzi. Uwielbiam Forsta i na pewno sięgnę po kolejne części.