Ekspozycja

WAŃKA-WSTAŃKA

Już od dawna polska powieść kryminalna nie zirytowała mnie tak bardzo, jak „Ekspozycja” Remigiusza Mroza. Lektura całkiem udanej „Kasacji” sprawiła, że oczekiwałam czegoś dużo lepszego. A tymczasem…

 

Autor jest bardzo sprawnym pisarzem, wie, jak budować napięcie i pamięta o zwrotach akcji. Dlatego tym bardziej złości, że marnuje swój talent na opisywanie wydarzeń tak absurdalnych, że nawet Dan Brown, każący ratować się bohaterowi skokiem z brezentową płachtą zamiast spadochronu by się zawstydził.

 

Pierwszą połowę czyta się z dużym zainteresowaniem. Kupuję nawet przejście do Białorusi przez zieloną granicę. Ale potem nieokiełznana wyobraźnia ponosi autora tak, że mam wrażenie, że znalazłam się na Księżycu.

 

Bohater – komisarz Forst, tyle razy dostaje w gębę, traci zęby, jest torturowany, że nikt by tego nie wytrzymał, a on jednak, jak wańka-wstańka, za każdym razem daje radę. Ucieczka z najstraszliwszego rosyjskiego więzienia, z którego nikt nigdy nie uciekł, gdzie komisarz trafił bez procesu, to oczywiście dla niego bułka z masłem. 

 

Druga bohaterka – słynna dziennikarka telewizyjna Szrebska trafia do rosyjskiego aresztu i natychmiast, wygląda na to, że w ciągu kilku dni, urządzają jej pokazowy proces. Nie wiemy jednak o co została oskarżona, no bo za samo nielegalne przekroczenie granicy, nawet w Rosji nie daje się wyroku 25 lat. Ale spokojnie, bohaterka w tajemni...

Mój pierwszy (i jedyny) Mróz. Pierwszy, bo postanowiłam sprawdzić, o co tyle hałasu, a akurat "Ekspozycja" była w bibliotece (nie wykluczam więc, że źle trafiłam po prostu), a jedyny, bo gdy doszłam do momentu, w którym Nasz Najlepszy I Niezłomny Oraz W Ogóle Klękajcie Narody Bohater, Forst, po bliskim kontakcie pierwszego stopnia z zakapiorami z białoruskiego więzienia, do którego to więzienia dostał się skutkiem nielegalnego przekroczenia granicy, nie wydostaje się z niego za sprawą głośnej, błyskawicznie podjętej akcji dyplomatycznej, względnie po uruchomieniu (w Polsce) przez jego spanikowanych przyjaciół wszelkich możliwych znajomości, bardzo legalnych, legalnych i tych mniej legalnych, tylko sobie, no cóż, w (nie tak znowu dużym) uproszczeniu po prostu wychodzi spuszczając uprzednio wspomnianym zakapiorom niezły łomot.... i nie wychodzi czołgając się jako strzęp człowieka z poobijanymi wnętrznościami, połamanymi kośćmi i powybijanymi zębami, tylko wymaszerowuje, prężąc dumnie pierś, wstrząsając grzywą blond loków i poprawiając śnieżnobiałą koszulę na piersi (dobra, ciut koloryzuję, ale nie mogę pozbyć się skojarzeń z filmami z lat 50-tych, w których obity po pysku bohater nadal ma nieskazitelnie ułożoną fryzurę, czyściutkie ubranie, a jedynym śladem po przebytej walce jest dyskretnie namalowane rozcięcie na policzku, które magicznie znika w następnej scenie)... otóż w tym momencie ryknęłam śmiechem (i właśnie dlatego mam tę książkę na liście "Mnie śmieszy") i uznał...

 Pewnie się gromy posypią, ale zaryzykuję. Zacznę od tego, że moim zdaniem "Ekspozycja" powieścią kryminalną nie jest. Sensacyjną jak najbardziej, ale kryminalną? W życiu.
 
 Na Giewoncie zostają znalezione zwłoki. Dokładnie mówiąc, na osławionym krzyżu. Śledztwo prowadzi komisarz Wiktor Forst, ale nie jest to łatwe, ponieważ na miejscu zbrodni nie ma żadnych śladów. Z pomocą dziennikarki udaje się powiązać morderstwo z innymi. Nikły trop prowadzi do tajemniczych manuskryptów i początków chrześcijaństwa.
 
 I właśnie te manuskrypty są chyba najlepszą stroną książki. Wątek historyczny jest bodajże najciekawszy, chociaż sam w sobie nowością nie jest. Zainteresowanie wzbudza również Wiktor Forst. Taki mix doktora House'a z Sherlockiem (tym z "Elementary") i innymi domieszkami. Może nie można go z miejsca polubić, ale emocje wzbudza. No i wnosi nieco humoru. Podobnie, jak pewien Aleksiej. Szkoda, że pozostali bohaterowie są trochę nijacy.
 
 Co rzuciło mi się w oczy to przede wszystkim niechlujstwo pisarza. Przykład: podczas zagranicznych wojaży Olga i Wiktor zostali zamknięci w "przestronnym mieszkaniu". Byłoby ok, gdyby w następnym zdaniu to samo mieszkanie nie zostało opisane jako "niewielkie". A takich rozbieżności jest, niestety, więcej. Do tego jeszcze słabe dialogi, baaardzo naciągane sytuacje, które ani przypiąć ani przyłatać do początkowego pomysłu.
 
 Moje pierwsze spotkanie z książkami pana Mroza nie było więc zbyt udane. Szkoda, bo...

Zdecydowanie najlepsze zdanie w tej książce to "Mróz to gorące nazwisko (...)"
Tak wymieszanej fabuły, z przeproszeniem nie trzymającej się kupy, dawno nie widziałam. Jakakolwiek logika w tej książce nie występuje. Miałam wrażenie, jakby była pisana pod wpływem i to niejednym... tysiące historyjek powstałych na kolanie, które nie wynikają z niczego... ani do niczego nie prowadzą. Przykro mi, ale tego się po prostu nie da czytać...
 
 Przeczytałam. Z trudem dobrnęłam do końca. 

Uff... dobrnęłam do końca, nie jest to oznaka ulgi, w tym przypadku jest to możliwość przeczytania dalszych części historii komisarza Wiktora Forsta. Po "Ekspozycję" w formie audiobook sięgnęłam po namowach znajomych, wiedzących o tym, że Zakopane to moje ukochane miejsce podróży. Opis głównego bohatera, bardzo pasował mi do roli Leszka Lichoty w serialu "Wataha" słuchając tego audiobooka, cały czas miałam jego postać przed oczami. Wiele czasu zajęło mi zapoznanie się z całością "Ekspozycji", nie dlatego,
że się męczyłam, lecz dlatego że "dawkowałam sobie przyjemność".

Historia zaczyna się od odnalezienia zwłok mężczyzny, wysoko w Tatrach zawieszonego na krzyżu. Przy zwłokach komisarz Forst odnajduje monetę pochodzącą ze starożytnych czasów. Komisarz stawia sobie "za punkt honoru" odnalezienie sprawcy, ponieważ mężczyzna nie zginął lekką śmiercią. Wraz z dziennikarką Olgą Szrebską są skazani jedynie na siebie, ponieważ ktoś robi wszystko, aby Wiktor nie mógł działać, gdy morderstw jest więcej determinacja Forsta i Szrebskiej wzrasta, aby rozwiązać zagadkę nie cofną się przed niczym. "Ekspozycja" Remigiusza Mroza wg mnie podzieliła fanów na miłośników
i przeciwników tej książki. Autorowi zarzuca się: mieszanie wątków, przez ich zbyt dużą ilość, czy wychodzenie cało z każdej opresji przez głównego bohatera. Ja zaliczam się do miłośników, ponieważ taki zabieg ze strony autora zaciekawił mnie, a komisarz Forst wygląda mi na osobę niezwykle zdeterminowaną, ...

Nie ma to jak czytać książki Mroza zimą, kiedy za oknem trudno się jej oznak doszukać 😅. Ale cyklicznie mrozik się pojawia więc można skorzystać z rozgrzania się czytając np. ,,Ekspozycję".
Na Giewoncie doszło do strasznej zbrodni. Znaleziono tam powieszonego na krzyżu nagiego mężczyznę. Do prowadzenia sprawy zostaje przydzielony komisarz Wiktor Forst, który w miarę odkrywania kolejnych tropów korzysta z pomocy dziennikarki Olgi Szerbskiej. Czy ten duet rozwiąże zagadkę tajemniczych monet?
Ja się pytam co tu się odforstowało???!!! 😮. Staram się przy każdej książce autora pamiętać, że zakończenia jego historii są dość nieoczywiste, ale zawsze daje się złapać w jego sidła, w których jest mi oczywiście całkiem przyjemnie 😋. Uwielbiam kiedy w końcówce zaczyna brakować mi tchu i mam ochotę zagryźć wszystkich wokół tylko ze względu na to, że ostatnie zdania książki są takie a nie inne.
Mam nadzieję, że w końcu doczekamy się ekranizacji tych powieści, choć Remigiusz nie ułatwia sprawy osobom, które się tego podejmą. Ilość lokalizacji, perypetie bohaterów - czy komuś się uda to przełożyć na ekran? Musieli by się wziąć za to ci którzy czują klimat Dana Browna. Momentami, zwłaszcza w wątkach dotyczących monet miałam wrażenie, że uczestniczę w opowieści, której by się on nie powstydziłby. Ode mnie 10/10.

To była świetnia lektura i przeproszenie się z twórczością pana Mroza.