Zerwa

Przeczytałam piąty tom historii Forsta i gratuluję sobie, bo mnie to zwalnia z przeczytania poprzednich. O borze szumiący, o turnie wiatrem smagane, jaka to niebywale głupia historia jest. Gdziekolwiek spojrzę, coś jest bez sensu, w dodatku wieje nudą, choć akcja miota się od Hiszpanii do Finlandii. Na domiar złego niesympatyczny bohater, płaski i bucowaty, za to najwyraźniej wymykający się prawom fizyki i fizjologii (no sorry, nie wierzę w typa, który długie lata wali sobie w żyłę, a potem pomyka po górskich graniach jak kozica). Owszem, autor nawymyślał cudów niewidów, a zwrotów akcji jest tyle, że postacie powinny potykać się o własne nogi, ale i tak to wszystko - czcze banialuki.

Poszłam za ciosem i zakończyłam pentalogię o Forscie. Ponowny rollercoaster fabularno emocjonalny wykończył mnie i robię sobie przerwę od Forsta. Wielowątkowa, splątana pajęczyna wydarzeń, podejrzeń i wątpliwości przerosła mnie. Muszę przejść na coś lżejszego, bo jestem zmęczona Forstem i akcjami typu zabili go i uciekł.

Co tu dużo mówić po prostu petarda, bardzo polecam!

Książka „Zerwa” to już piąta część cyklu z komisarzem Forstem. Po raz kolejny wróciła Bestia z Giewontu. Tym razem ofiara została znaleziona na Rysach, na granicy polsko-słowackiej. Motyw ten sam co zawsze - moneta w ustach. Tymczasem Wiktor Forst budzi się w szpitalu. Został znaleziony nieprzytomny pod skocznią. Wiktor nie pamięta niczego, co działo się wcześniej. Czy były komisarz ma coś wspólnego z Bestią z Giewontu?

Po słabszej Deniwelacji przyszła mocna Zerwa. I pomyśleć, że pierwotnie miała to być trylogia. W tej części jest tyle zwrotów akcji, że czasem ciężko jest być ze wszystkim na bieżąco. Jednak najlepsze jest to, że w końcu miałam okazję zabrać książkę z Wiktorem Forstem w góry. Zabrałam go na spacer wokół Szczyrbskiego Jeziora. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Wiktor w tej części przechadza się w pobliżu. Kiedy w książce trafiłam na ten fragment to ciężko było mi w to uwierzyć. Najpierw wzięłam Forsta w góry, a dopiero później zaczęłam czytać książkę. Telepatia?

[...] Po polsku mówił całkiem nieźle, jak większość osób, które zajmowały się prowadzeniem turystów na Gerlach. Forst miał wrażenie, że na zdobycie szczytu decydują się głównie Polacy, Słowakom zaś w zupełności wystarcza pokręcenie się wokół Szczyrbskiego Jeziora. [...]