Lot 202

Wysłuchałem Lotu 202 w formie serialu audio, wyprodukowanego przez Audiotekę. To ważna informacja na początek notki, bo za tą świetną superprodukcję dodałem jedną gwiazdkę do ocen, co czyni z lotu najfajniejsze dzieło Mroza jakie dane mi było przeczytać.Teraz do rzeczy.

W powieści czuć klimat kina akcji lat '90 wtłoczonego w rodzimą rzeczywistość czasów obecnych, akcja gna - nie zawsze mądrze ale zawsze do przodu - na złamanie karku, cliffhangerów jest tu od metra i tylko to co zawsze kulało w książkach Mroza nadal kuleje: bohaterowie i ich motywacje (chociaż tutaj lekko ratuje sytuację Hauer i Milena, znani z innej mrozowej serii), oraz fabularne uproszczenia i punkty zwrotne. Nie zmienia to faktu, że naprawdę się w słuchanie wciągnąłem, dałem się porwać tak historii dziejącej się na pokładzie porwanego dreamlinera, jak i policyjnego śledztwa.

Ostatnie spostrzeżenie. Autor w posłowiu mówi czytelnikom, że Lot 202 napisał już w 2013 roku i zajęło mu to trzy tygodnie. Potem mimo namów ze strony wydawnictwa, nie chciał wydawać książki i tak przeleżała ona kilka ładnych lat na jego twardym dysku, by w 2019 po kolejnej redakcji i przeróbkach wreszcie ukazać się na rynku i ten okres "dojrzewania" jest podczas słuchania wyczuwalny, gdyby tak Remigiusz Mróz, czynił tak przy każdej książce ...

Początek nawet intrygujący, przyznaję. Nawet nie tak źle napisany stylistycznie, ale to tylko pułapka na czytelnika, bo później wszystko się rozwala i wpada w chaos. Fabuła, bohaterowie i język. Książka robi się po prostu głupia. Sytuacja polityczna to jak z księżyca, a bandyci to już w filmach klasy B mają więcej polotu. Mrozowi chyba włączył się tryb "25 stron dziennie" i tak tłukł bez namysłu, a potem tego nawet nie przeczytał no bo po co? Strata czasu, nie opłaca się. Czytelnik i tak wszystko łyknie. Wydaje mi się. że tak właśnie myślał sobie autor. Niefajnie.

Rewelacyjny thiller polityczny o dynamicznej akcji. Spotykamy bohaterów znanych z cyklu W kręgu władzy. Porwanie premiera polskiego rządu przez terrorystów to niezły motyw, prawdopodobny. Niestety muszę odjąć jedną gwiazdkę za przedstawienie przedstawicieli policji jako kompletnych nieudaczników, którzy dają wodzić się za nos praktycznie przez cały czas. No, bez przesady, aż tak beznadziejni chyba nie są... A terroryści nie są tak perfekcyjni i inteligentni. Myślę, że nieco szarości w tej czarno-białej historii przydałoby się. Ja bardzo polubiłam Oliwkę i Marka:)

"Lot 202"Remigiusza Mroza swoimi początkami sięga 2013 roku, jednak dopiero teraz w 2020 autor zdecydował się na jego wydanie, oczywiście po wprowadzeniu potrzebnych przeróbek :) Tym razem na tapetę pisarz bierze atak terrorystyczny, temat niestety równie aktualny teraz jak 7 lat wcześniej.
Muszę przyznać, że bardzo ucieszył mnie powrót Patryka Hauera znanego z cyklu „W kręgu władzy”. To miły akcent dla fanów autora, ale dla tych, którzy serii nie znają nie stanowi żadnego problemu – wszystko co ważne dla tej fabuły zawarte jest w powieści. Fajnym zabiegiem było teraz rozdzielenie akcji na dwie sprawy i dwa miejsca działania – nie umiem się zdecydować, która ciekawiła mnie bardziej – czy atak terrorystyczny czy może jednak superinteligentny psychopatyczny morderca? Nie wiem, więc wychodzi na to, że obydwie równie mocno, choć były bardzo od siebie różne. Dzieje się tyle, że nie sposób się nudzić, ja gdzieś tak od połowy nie chciałam już książki odkładać. Akcja pędzi, Mróz podpuszcza czytelników, a twisty i trupy ścielą się gęsto :) Ja jestem usatysfakcjonowana!

Fajny bajkowy thriller (nowy gatunek).
Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami żyła-była Pani Policjantka, Pan Policjant, Pan Premier i Zły Wilk-Porywacz. Wszyscy mieli nadludzkie moce. Policjanci potrafili rozciągnąć czas i w ciągu kilku godzin zrobić to, co zwykłemu śmiertelnikowi zabrałoby z tydzień. On Policjant wciągnął w tym czasie tyle kresek, że koń by tego nie wytrzymał. Ona ze zdjęcia potrafiła wyczytać informacje dotyczące ojcostwa. Samolot znikał radarom z pola widzenia po naciśnięciu czarodziejskiego guzika. A poruszający się na wózku inwalidzkim Pan Premier nie dość, że przesiadał się na środkowe miejsca w samolocie, to jeszcze śmigał po wąskich przejściach tym wózkiem w prawo i lewo, parzył sobie kawkę w ekspresie i leciał klasą ekonomiczną ze śladową ilością bezbronnej ochrony. Do tego dziesiątki kolejnych, niewiarygodnych głupotek. Ale tak to już w bajkach bywa. Liczy się opowieść, mniejsza o szczegóły. I gdyby tak przymknąć oko na te nieścisłości, to zaoferowany przez Mroza thriller byłby świetny. Trzyma w napięciu, napięciu, napięciu (!!!)…Trup ściele się gęsto, akcja dzieje się w samolocie - więc atrakcyjnie jest bardzo, wyścig z czasem, który liczy się w minutach, a nie godzinach, porwanie. Spadną? Nie spadną? A może jednak? W tym czasie na ziemi trwa śledztwo, wybuchy, morderstwa, kryzys na szczeblu rządowym, sprytny przestępca. Wszystko w przyspieszonym tempie, bo w ciągu kilku godzin, chyba momentami włączali teleportację. Kto kogo przechyt...

Remigiusz Mróz „Lotem 202” wywołał wśród czytelników mieszane uczucia. Jedni zarzucają odwołanie się do 11 września, inni, że nie zna się na samolotach a jeszcze inni, że powieść jest taka amerykańska, „hollywoodzka”. Moim zdaniem autor świetnie oddał obraz walki o czas. Czas, którego nie można kupić czy cofnąć. Premier na pokładzie rejsowego samolotu, który zostaje porwany, polski premier, jedna płaszczyzna akcji. Druga płaszczyzna to służby, ich bezradność i związane ręce. Dynamika akcji jest porażająca, ślady i tropy gubią się, po drodze giną ludzie. Czytelnik ma nadzieję, skoro już tyle osób zginęło to może … Nie, autor zaskakuje czytelnika, koniec powieści nie jest „mrozowski”. Jedynie co mogę się czepić to jakoś mało pasażerów lotu przewinęło się przez strony powieści. I koniec powieści, miałem wrażenie, że Pan Remigiusz jak najszybciej chce uciec z tej żałobnej rzeczywistości. Ja jeszcze bym coś dopisał …

Przeczytałam tę książkę w ekspresowym tempie... POWTÓRZĘ się, ale Mróz potrafi pisać tak, że to się po prostu pochłania. Nawet w jeden wieczór!

"Lot 202" to pozycja, którą Remigiusz Mróz mi podpadł, do tego stopnia, że postanowiłam nie czytać już jego książek w tym roku. Dlaczego? Kto czytał i kto śledzi mój profil powinien się domyślić. Innych odsyłam do recenzji trylogii "W kręgach władzy", które znajdziecie w poprzednich postach. Jednocześnie przyznaję, że to kawał świetnej lektury i dla mnie też poznanie autora od trochę innej strony, jako że "Behawiorysty" jeszcze nie znam i pierwszy raz zetknęłam się z tak krwawym Mrozem.

Akcja powieści dzieli się na dwie części, rozgrywające się w tym samym czasie, jednak w różnych miejscach.

W Opolu toczy się śledztwo w sprawie wyjątkowo brutalnego zabójstwa, chociaż początkowo wszystko wskazywało na nietypowe samobójstwo. Tożsamość zmarłego dodaje kolejne znaki zapytania, okazuje się, że mężczyzna zaginął sześć lat wcześniej w Krakowie. Zdjęcia na jego komputerze sugerują, że należał do organizacji nacjonalistycznej, a jedno z nich przedstawia go w towarzystwie premiera. To jednak dopiero początek powiązań, które okażą się być chorą grą zabójcy ze śledczymi.

W samolocie lecącym do Toronto znajduje się premier. Czy to z tego powodu maszyna zostaje przejęta przez terrorystów? A może mają inny cel? To w zasadzie bez znaczenia, liczy się tylko to, że zagrożone jest życie wszystkich pasażerów. By ich uratować, władze i służby gotowe są skorzystać ze wszystkich możliwych rozwiązań.

Nie mogłam się oderwać od tej książki, czytałam ją po nocac...

Ta książka jest wręcz niedorzeczna. Już do wielu rzeczy się u Mroza przyzwyczaiłam, ale każda następna jego książka to jeszcze większy odjazd.

Najlepsze jest to, że tyle tych historii spłodził, a tak naprawdę wszystkie są takie same. Bohaterowie to kropka w kropkę te same osoby. Relacje też są takie same. Dodatkowo tu jedna z postaci, z początku wydaje się być „przeciętna, ale grzeczna” a w połowie autor jakby stwierdza, że ma na nią inny plan i BAM, fikołek.

Odnoszę wrażenie, że podawanie godzin w tej książce też nie było potrzebne. Tam historia się niesamowicie rozjeżdża. Raz są w jednym miejscu, raz w drugim. Samolot lata po całej Europie. I oczywiście moje ulubione, „zabili go i uciekł”, nie tak idiotyczne jak u Forsta, ale wciąż. W ciągu czterech godzin nasi bohaterowie dwa razy giną, przezywają postrzału, pobicia, „wybuch” w mieszkaniu i prawie przedawkowanie. Crème de la crème.

Chyba każdy lubi czytać książki których akcja toczy się w jego rodzinnym mieście(lub zamieszkania). Gdy jednak część wkracza także na ulicę przy której się mieszka...
Ach ten dreszczyk gdy jeden z łobuzów znalazł sobie schronienie u mnie, na mojej małej uliczce gdzie nie ma zbyt wielu mieszkańców. Ja wiem, że fikcja, ale gdyby jednak, to gdzie?? Pewnie w wynajmowanym, a tych już nie ma tutaj za wiele...
Zabawa super!!!

Gdyby tak zechcieli kiedyś nakręcić i to w Opolu, to zaprasza - chętnie udostępnię miejscówę na kryjówkę.