Światła w popiołach

Ola Mak­sy­miec zginęła w pożarze ponad dwadzieścia lat temu, ale teraz odnaleziono jej świeżo zwęglone zwłoki. Tym samym Seweryn i Burza dostają do rozwiązania kolejną zagadkę kryminalną.

Miałam obawy, że Remigiusz Mróz nie stworzy kolejnego tomu serii o Sewerynie Zaorskim. Byłaby to nieodżałowana strata. W trakcie czytania "Światła w popiołach" utwierdzałam się w przekonaniu, że tym razem fabuła zmierza do definitywnego końca. Uff... Jednak nie. Autor nie zamknął kilku furtek, więc można spodziewać się kontynuacji. Podobnie rzecz się ma wątku obyczajowego. Szykuje się prawdziwa bomba.

Jeśli chodzi o bohaterów, to już wcześniej zostały stworzone dogłębne szkice psychologiczne. W tym tomie zostały one podtrzymane. Jednych darzyłam większą sympatią, drugich mniejszą, ale muszę wspomnieć o Lidce. Rezolutna dziewczynka kradnie serce. Jest to najlepiej stworzona postać dziecięca, jaką udało mi się spotkać w literaturze. Ona nie zostawia po sobie śladu, ona z buta wjeżdża i nie hamuje wrotek. Genialna postać.
Prokuratorka Labocha, której nie znosiłam, została odsunięta, a jej miejsce zajęła Karolina Siarkowska z prokuratury krajowej. Ta postać jest przeze mnie do zaakceptowania.

Jest to kolejna książka, która trzyma poziom napięcia zarówno niepewności w wątku kryminalnym, jak i emocjonalnym, a nawet erotycznym, w wątku obyczajowym.

Co prawda nie jestem fanką Remigiusza Mroza i tak naprawdę jest to jedyna seria, którą czytam lub słucham jak było w tym przypadku. Pierwsze trzy części mnie nie urzekły jednak poprzedni zaintrygował mnie dużo bardziej a tym autor sprawił, że jestem w stanie docenić jego zamysł na serię. Wątek Burzy i Zaorskiego się gmatwa w każdym tomie bardziej. A tutaj przy odnalezionych przez przypadkową spacerowiczkę spalonych zwłokach ludzi, którzy zginęli i zostali pochowani 20 lat wcześniej (!) muszą ze sobą w dalszym ciągu współpracować i zachowywać się odpowiedzialnie.
Muszę przyznać, że autor wymyślił zaskakujące zakończenie🙀. Pozostawił mnie w niemałym szoku i przypuszczam, że wszystkich innych, którzy już się zapoznali ze "Światła w popiołach"również.
Dlatego też gorąco polecam serię z Sewerynem Zamorskim bo widzę, że dopiero zaczyna przyspieszać.

Bo czasem sila miłości jest jak ogień. Pochłania wszystko na swojej drodze.
Seweryn Zaorski i Kaja Burzyńska wrócili. I zrobili to w wielkim stylu.
Po wydarzeniach z czwartej części tylko czekałam, aż dowiem się jak ta seria się potoczy.
Już pierwsze słowa tej książki zwiastowały ciekawą, niebanalną lekturę.
Mecz piłkarski rozgrywany przez dzieciaki w ramach Dni Żeromic przerwał rozpaczliwy, ludzki krzyk.
Chwilę później w pobliskim lesie zostają znalezione zwęglone zwłoki, a co dziwniejsze zarówno Burza jak i Zaorski rozpoznają ofiarę.
To ich koleżanka ze szkolnej ławki - Ola Maksymiec. Problem polega na tym, że dziewczyna.. umarła ponad dwie dekady wcześniej. A przynajmniej tak się wydawało i tak sądzili wszyscy okoliczni mieszkańcy.
Był jednak ktoś, kto ciągle utrzymywał, że miał regularny kontakt z Aleksandrą. Tylko czy wierząca w słowiańskie bóstwa matka dziewczyny będzie dla organów ścigania wiarygodnym źródłem informacji?
Sprawę jeszcze bardziej komplikuje fakt, że przyjmuje ją prokuratora krajowa..
Czy odpowiedzi znajdują się na wyciągnięcie ręki?

Również w życiu prywatnym Kai dużo się dzieje. Odkąd awansowała skupiła się na karierze, a jeśli w tym celu musi współpracować z mężczyzną, którego od roku skrupulatnie unikała jest gotowa zaryzykować..

Uwielbiam książki Pana Remigiusza i zrecenzowanie jego powieści było moim marzeniem odkąd na poważnie zaczęłam się zajmować pisaniem o literaturze.
Tym razem nie...