Listy zza grobu

Serię zaczęłam od czwartego tomu, więc teraz uzupełniam deficyty wiedzy o losach bohaterów.

Już od wielu lat każdego roku, w tym samym dniu Burza otrzymuje list od zmarłego ojca. Są one niczym wiadomości z zaświatów, ale okazuje się, że naprowadzają na ślad zagadki z przeszłości.
Seweryn Zaorski właśnie wrócił do Żeromic wraz z dwoma córkami, Adą i Lidką. Remontując kupiony dom, który należał do rodziny Burzyńskich, trafia na zamurowaną skrytkę z tropami prowadzącymi do sprawy sprzed lat.

Autorowi, jak mało któremu, udaje się wciągnąć mnie w serpentynę zagadek i prywatnych rozterek bohaterów. Ci w moim odczuciu są realnie nakreśleni, nikt nie jest kryształowy lub zepsuty do szpiku kości.
Relacja Kai i Seweryna... Niewłaściwa? Niegodna? - po prostu ludzka.
Pisarz nie obarcza fabuły zbędnymi opisami, a mimo to świetnie oddaje małomiasteczkową atmosferę.
Atutem, który nadaje historii kolorytu jest kreacja "małych diablic", czyli córek Zaorskiego. Ich pytania wprawiają ojca w konsternację, a u mnie wywołują niewymuszony uśmiech.
Fabuła zawierała też momenty mocno naciągnięte, ujmujące jej realność. Przykładowo, bardziej wiarygodna byłaby sytuacja w lesie pod Delawą, gdyby autor nie odebrał bohaterce broni.

Lubię historie z licznymi twistami w fabule, które wychodzą spod ręki autora. Lubię zawiłe intrygi i zagadki, które tworzy oraz sposób ich przekazania.

Typowy Mróz, chociaż przyznaję, że pierwsza część zaskakująco dobra - wciąga, obiecuje fajną sensacyjną intrygę, obyczajowo też jest spoko. Potem niestety już równia pochyła - slalom gigant w dół fabularno - obyczajowego zbocza, aż do siermiężnej, wymęczonej mety - cóż - dawno przestałem wierzyć, że zakończenie powieści najpłodniejszego sprawi, że rozdziawię paszczękę i zrobię "wow" i chociaż pod tym względem autor nie zawodzi. Za co szósta gwiazdka? Za interpretację Marcina Dorocińskiego.

Generalnie lubię czytać książki Remigiusza Mroza ale ta chyba nawet nie leżała obok Chyłki i Zordona. Daleko jej do tego cyklu. Pomysł na fabułę może i niezły ale książka mnie nie porwała. Niestety nie polubiłam także głównego bohatera, Seweryna Zaorskiego. Długie wprowadzenie i właściwie miałka akcja, mało napięcia. I więcej obyczajówki niż kryminału. Może lepiej dla autora byłoby gdyby zamiast na ilość stawiał na jakość. Tu mi jej zabrakło. Nie skreślam autora, ponieważ czytałam i dużo lepsze jego pozycje. Gdy jakaś wpadnie w moje ręce to pewnikiem przeczytam.

Mroczne sekrety małych miasteczek, z romansem w tle, ciekawa historia.
Przeczytałam już dwie książki o Sewerynie i Burzy, kolejna już czeka! Nie mogę się doczekać co będzie z nimi dalej...

Męczyłam się z tym audiobookiem rok, bo nie mogłam zdzierżyć. Wydarzenia, których czytelnik wysłuchuje w przeciągu 30 min, można skrócić do jednego zdania. Można z tej książki zrobić podręcznik do lania wody. Tylu facepalmów i załamań rąk też jeszcze przy żadnej innej pozycji do tej pory nie miałam. Większość opisanych zagadek i intryg była dla mnie tak nieprawdopodobna i nielogiczna... Można by podać kilka innych rozwiązań i też by pasowały, ale nie, bohaterowie udzielili akurat takich odpowiedzi, które poprowadziły ich w określonym kierunku.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Remigiusza Mroza. Koleżanki zaczytują się w jego poweściach dlatego postanowiłam spróbować i jak... Niestety, nie wiem, czy za wiele spodziewałam się po tym pisarzu, czy po prostu akurat ta pozycja nie jest napisana na miarę jego możliwości. Powiem szczerze - zawiodłam się. Fabuła nie jest najgorsza ale taka jakaś słaba...

Zaorski to kolejna postać stworzona przez Mroza która skradła moje serce. Wątek miłosny świetny ale nie narzucajacy się.

Nie od dziś wiadomo, że Remigiusz Mróz jest moim ulubionym autorem jeżeli chodzi o polskich twórców. Każda jego książka do tej pory przeze mnie przeczytana, podobała mi się. Niestety w końcu musiał nadejść ten moment, w którym uległo to zmianie.
Ojciec Kai Burzyńskiej umarł 20 lat temu. Od tego momentu kobieta dostaje od niego listy, które z czasem tracą na znaczeniu. Wszystko zmienia się, kiedy do miasta po długiej nieobecności sprowadza się Seweryn Zaorski i w domu rodzinnym Kai podczas remontu odnajduje zamurowaną skrytkę, która rzuca nowe światło na listy zza grobu.
Byłam pozytywnie nakręcona na tę książkę, bo bardzo zaintrygował mnie motyw listów. Przypomniało mi się jak za dzieciaka za pośrednictwem wskazówek i mapy szukałam skarbów. Obudził się we mnie instynkt poszukiwacza, który dość szybko został spacyfikowany nie do końca zrozumiany przeze mnie koncept. Chyba byłam za głupia na zagadki, które pojawiły się w fabule. O liczbach Catalana to ja usłyszałam pierwszy raz w życiu i choćbym chciała się pobawić w detektywa amatora, to nie bardzo by mi się to udało. Dystansując się na chwilę od fabuły, nawet jeżeli historia mi nie siada, to zawsze znajdzie się bohater, którego polubię. W tym przypadku również się to nie sprawdziło, bo zarówno Seweryn jak i Burza nie przypadli mi do gustu. Pomysł na Zaorskiego był słaby, bardzo słaby. Naprawdę nie mógł być zwykłym patomorfologiem z dwójką dzieci? Każdy ma jakąś przeszłość, ale akurat jego niepotrzebnie była tak z...

Remigiusz Mróz „Listy zza grobu” ✉

🔪 Kiedyś obejrzałam dwa sezony serialu „Chyłka” powstałego na podstawie książek Pana Mroza. Jakoś nie do końca byłam do całej historii przekonana ( i w sumie nadal nie jestem), także stwierdziłam, że raczej nie sięgnę po żadną powieść Tego autora.

💀 Po „Listy zza grobu” zabrałam się jedynie dlatego, że potrzebowałam jej to zapełnienia jednego z haseł w sierpniowym maratonie czytelniczym… Powiem szczerze, że jest to kolejna perełka po którą udało mi się sięgnąć dzięki inicjatywie jak ta.

💲 Co do samej historii to po prostu w nią wsiąkłam w całości. Kibicowałam głównym bohaterom w rozwiązaniu zagadki. Świetna fabuła powieści, do tego bohaterowie kompletni. Czasami czytając czuje się, że postacie są zmyślone, lecz nie w tym przypadku. Bardzo dobrze dozowane emocje, brak czasu na nudą. Na pewno sięgnę po kolejną część „Głosy z zaświatów” z cyklu o Sewerynie Zaorskim.