Ekstradycja

Chociaż polubiłam Chyłkę i Zordona to zrobiłam sobie od bohaterów dłuższą przerwę. Gdy jednak w bibliotece kolejna część wpadła w moje ręce to samoczynnie zadziałał sentyment do tego cyklu. I mimo, że książkę przeczytałam szybko to nie uwiodła mnie tak jak pierwsze tomy cyklu. Autor po raz kolejny popuścił wodze fantazji. Chyłka straciła pazur, objawy miłości Zordona do Joanny już mnie mdlą a Piotr Langer po prostu już mnie nudzi. Jakoś nie bardzo lubię bohaterów typu " zabili go i uciekł". I autor zapomniał wyjaśnić, kto pomagał Chyłce na Ukrainie? Chyba, że to się okaże w kolejnych tomach. Zastanawiam się tylko, czy to aby już nie czas rozwiązać problemy bohaterów i rozstać się z nimi. Pewnie przeczytam kolejną część ale już bez zbytniego entuzjazmu.

Podczas lektury byłem spokojny i rozluźniony, wiedząc że moja doopa zostanie na swoim miejscu i nie grozi jej urwanie.

11 tom - niezgorszy, ale w cyklu są lepsze. Bardziej prawdopodobny niż poprzednie. Intryga zapętlona z obowiązkowym wistem w zakończeniu.

Zordon nieco wydoroślał, Chyłka... cóż, ona pozostała sobą. Jeśli ktoś lubi dominujące kobiety z niepohamowanym językiem, to ma swoją idolkę:) Mnie już nieco nużą jej teksty. Też mogłaby nieco wydorośleć.

Natomiast romantyzm w stylu Zordona i Chyłki jest powalający!

PS. Cieszę się, że Autor w końcu pozwolił swoim bohaterom na uprawianie seksu... Bo myślałam już o bocianach i kapuście:))

"Ekstradycja" to 11 tom cyklu Remigiusza Mroza o warszawskiej prawniczce Joannie Chyłce i muszę przyznać, że był to chyba najbardziej normalny tom całej serii. Jak na Mroza, to rozwiązania są całkiem prawdopodobne, a akcja, bardziej skupia się na potyczkach na sali sądowej i śledztwie je poprzedzającym, niż na zaskoczeniach sięgających rozwiązań nie z tej ziemi. Dialogi jak zawsze ostre i pełne humoru, z wyczuciem komentujące aktualne tematy zaprzątające naszą polską rzeczywistość. Poruszane problemy równie aktualne, tu głownie skupione na nastawieniu Polaków do napływowych Ukraińców.
Miło również było obserwować prywatne życie Chyłki i Kordiana, którzy po wielu przejściach i dramatach nareszcie są razem, szczęśliwi i zakochani.

To był naprawdę przyjemny tom, i tak jak niedawno już naprawdę chciałam, by autor zbliżał się do końca serii, tak teraz na kolejne tomy czekam z nowym zapałem.

Szybkie zakończenie akcji i pojawienie się nowego wątku, tak jak w poprzedniej części, co jest na plus. Jednak ta część mnie nie przekonała. Ucieczka Chyłki- bardzo długo dłużył mi się ten wątek. W tej części główni bohaterowie mnie irytowali. Sposób bycia Chyłki jak i Kordiana było- tego za dużo . Dodatkowo Kordian przejął styl bycia Chyłki - co również mi się nie podobało.
Zakończenie książki ponownie mnie zaskoczyło.

Być może część z Was wie jaką sympatią darzę serię z Chyłką. Mimo że niektóre części są lepsze inne mniej, to zawsze z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Tym razem było podobnie. To już 11 tom serii i raczej nie ostatni.

Tym razem Oryński rozpacza po ucieczce Chyłki. Nikt nie wie gdzie jest, nikt nie ma od niej żadnych wieści . Zordon przestaje wierzyć, że jeszcze kiedykolwiek nawiąże z nią kontakt. Tymczasem Kordian otrzymuje sprawę Witalija Demczenki, który na Powiślu zamordował trzy osoby. Problem polega na tym, że oskarżony niczego nie pamięta, dopiero co wzbudził się z półtorarocznej śpiączki. Pamięta jedynie, że ma przekazać Oryńskiemu wiadomość od Chyłki.

Ciężko powiedzieć cokolwiek więcej jednocześnie nie spojlerować Wam treści.

Jak zwykle, tak i tym razem udało się autorowi mnie zaskoczyć. Ta część mi się podobała, bo mimo ciekawych zwrotów akcji, których nie brakowało, nie odnosiłam wrażenia jak ostatnio, że nie wiem co się dzieje. Remigiusz Mróz jak zawsze prowadzi książkę w taki sposób, że ciężko się od niej oderwać.
Dodatkowo Chyłka jakby wróciła do siebie z pierwszych części i z przyjemnością czytałam jej cięte riposty. Kilka razy nawet śmiałam się w głos. Związek prawników wchodzi na taki etap, że teoretycznie nie można już nas zaskoczyć, a jednak! Dodatkowo otwarte zakończenie pozwala zinterpretować je po swojemu. Mnie to ucieszyło, zobaczymy jak będzie z Wami. Liczę, że pewne sprawy zostały zamknięte na zawsze i autor ...

Okej skończyłam!
Norma życia, chce więcej bo zakończenie daje po pysku.
Z tomu na tom, za cholerę nie wiem co pisać. To jest po prostu zajebiste 🤘
Nie pokazując na osobę, która mnie szantażowała o zakończenie. Dziękuję warto było zarwać noc i trochę nerwów 💋
(👉 @tea_book_coffee )
Jeśli tom 12 zacznie się od jednego słowa... Wściekne się chodź z drugiej co za nowość 😂
Moim skromnym zdaniem jedna z lepszych część!
Opis wydawcy
Minęło kilka miesięcy, od kiedy Joanna Chyłka uciekła z kraju. Ślad po niej zaginął i mimo że wystawiono za nią Europejski Nakaz Aresztowania, służby nie potrafią odnaleźć żadnego tropu. Przez cały ten czas nie skontaktowała się z nikim w Polsce i nawet Kordian nie wierzy już w to, że Chyłka kiedykolwiek znajdzie sposób, by nawiązać z nim kontakt.
Oryński tymczasem przyjmuję sprawę człowieka, który wybudził się po półtorarocznej śpiączce w klinice. Ukrainiec, Witalij Demczenko, jest oskarżony o to, że wtargnął do jednej z restauracji na Powiślu i zastrzelił trzy osoby. Motywu nigdy nie ustalono, nie udało się też odnaleźć narzędzia zbrodni ani świadków. W dodatku Witalij nie pamięta niczego, co wydarzyło się przed tym, zanim znalazł się w stanie wegetatywnym.
Pamięta jedno: że ma dla Oryńskiego wiadomość od Chyłki.

Ostatnio miałam przesyt Mroza w jakiejkolwiek postaci, a apogeum chyba było w momencie jego jakże medialnego związku z Bondą. Od ostatniej Chyłki nie przeczytałam nic, co wyszło spod jego pióra, a i najnowszą część kupiłam miesiąc po premierze.
Przyznaję, że sięgnęłam po nią z sentymentu. Jak na początku nie lubiłam Chyłki, tak z czasem awansowała do grona moich ulubionych postaci literackich. W "Ekstradycji" wraca właśnie Chyłka, którą polubiłam. Z ciętym humorem, bezkompromisowa, niepokorna. Sama akcja wciąga od pierwszych stron i sprawia, że naprawdę ciężko się oderwać. Co ważne, zakończenie nie jest przewidywalne, ale też nie jest oderwane od rzeczywistości, jak zdarzało się w ostatnich częściach.
Naprawdę dobrze się to czytało i daje nadzieję, że kolejne tomy, jeśli będą utrzymane w podobnym klimacie, będą równie miłe w odbiorze.

Do książki zasiadałam podekscytowana - wizja tomu poświęconego głównie Kordianowi mi się bardzo spodobała. Początkowy opis poszukiwań bardzo mnie wciągnął, ale im dalej w las, tym fabuła bardziej się od mojej wizji oddalała.

Lekomania Kordiana przybrała na sile, nad Chyłką ciąży widmo procesu... Tylko Kormak mnie nie zawodzi, zawsze dając z siebie 100%.

Nieco drażniła mnie częstotliwość pojawiania się frazy "myślenie życzeniowe". Trudy lektury zwieńczyło zakończenie, którego mało kto się spodziewał...

Kolejny świetny tom, warto przeczytać, polecam!