Nieodnaleziona/Nieodgadniona

Przeczytałam kolejną książkę pana Mroza.Jednak nie dam ani jednej gwiazdki.Książka zarazem ciekawa jak i strasznie denerwująca,w niektórych momentach wręcz moim zdaniem nierealna,dlaczego,bo gdyby któraś z kobiet była tak z katowana,bo inaczej tego nie można nazwać,to już by nie żyła.Główna bohaterka miała jeszcze tyle siły żeby wsiąść do auta i odjechać.
Na początku współczułam Kasandrze a na końcu już nie.

Sam początek „Nieodnalezionej” kojarzył mi się sama nie wiem... "gdzieś widziałam, gdzieś czytałam... " natomiast akcja zupełnie mnie zaskoczyła, jej rozwój, tempo... szybkie tempo, prosty język i zwroty sytuacji niemal co kilka stron... Miłość, zaginięcie narzeczonej, niebezpieczna gra, brutalna przemoc, zagadki... Pierwszoosobowa narracja, dwugłos bohaterów, szybko jednak można się do nich przyzwyczaić. Jednak mimo wszystko uważam, że czas na Mroza u mnie nie pozostanie długo. Owszem sięgnę jeszcze po "Nieodgadnioną", bo w sumie dam Mrozowi jeszcze szansę... i może później jeszcze "coś" ale już nie z wielką ciekawością... "Mrozo-mania" mnie nie ogarnie. Neutralnie zachęcam Państwa do przeczytania "Nieodnalezionej" i wyrobienia sobie o niej własnego zdania.

To mój "pierwszy mróz", ale szału nie ma, oj nie ma. Fabuła ma sporo dziur i nielogiczności, język średni, bohaterowie dość irytujący, zakończenie... też jakieś nie moje. Po tych wszystkich zachwytach autorem, został mi jakiś zgrzyt.
Którą książkę autora mam przeczytać żeby zmienić zdanie?

Remigiusz Mróz, to pisarz młodego pokolenia którego wszystkie powieści biją rekordy popularności, a w jego dziełach, jeśli wierzyć reklamom, zaczytuje się sama Tess Geritsen.
Autor ten przynajmniej parę razy w roku wydaje jakąś nowość, a liczba książek, które już wydał jest doprawdy imponująca. Godny następca Kraszewskiego, w ilości wydanych woluminów.
A żeby wymienić-ku pamięci, parę jego dzieł, należy wspomnieć o „Kasacji”, „Parabellum”, czy „Behawiorysta”. Mamy w dorobku tego twórcy nawet horror „Czarna Madonna”, a Mróz nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
W moim maratonie powieści, które wyszły spod pióra Remigiusza przyszła pora na „Nieodnaleziona”.A o czym jest-tak w skrócie ta opowieść?

Młody człowiek nie może się pogodzić z tragedią która dotknęła go jakiś czas temu. W momencie, gdy-już miał się oświadczać swojej dziewczynie, zostają oboje napadnięci, jego ukochana zostaje zgwałcona, on sam pobity, po czym dziewczyna znika bez śladu,. Nie wiadomo czy sprawcy ją zabili, uprowadzili, czy może sama się ukryła. Pozostając nadal pod wpływem wspomnień chłopak odkrywa pewnego dnia, że na jednym z profili pewnego portalu ktoś zamieszcza zdjęcie jego lubej, szukając jej. Jakby tego było mało, za jakiś czas ten ktoś wstawia inne zdjęcie. Tyle tylko że fotkę tą wykonał sam bohater i nikomu jej nie udostępniał. Kim jest tajemniczy nieznajomy i czy Ewa żyje? Przekonajcie się sami.

Przeczytałem całkiem sporo dzieł Mroza i można powiedzieć, że od la...

Jak na Mrozowe pisanie na kilogramy, to uczciwie trzeba przyznać, że ta powieść akurat jest dość udana. Szybka akcja, ładnie zrobione spiętrzanie się zaskakujących zwrotów akcji, postacie, którym chce się kibicować, to wszystko tu niewątpliwie jest. Oczywiście jest także masa dziur w fabule i robionego na siłę szarżowania, ale da się to znieść, jeśli pamiętamy, że to literatura popularna. Taka najbardziej podstawowa satysfakcja z lektury jest w pełni zapewniona.

Pewien problem miałem z książkowym psycholem - z jednej strony naprawdę można się było wczuć w to, co on czuje, w to, co dzieje się w jego mózgu, serio wiedziałem jak działa jego odlot, z drugiej sceny z nim nie angażowały jako takie, nie czuło się całej tej grozy. Wniknięcie w jego psyche było zrobione bardzo dobrze, trzeba to zauważyć tym bardziej, że nie mamy nigdy bezpośredniego wglądu w jego myśli, ale grozy współżycia z nim nie było czuć w żadnym stopniu - ciekawy paradoks.

Nie czuć w książce Opola, rodzinnego miasta autora, już bardziej sceny nadmorskie nieco, ale tylko nieco lepiej pokazują klimat miejsca. Nie czuć bólu głównego bohatera po tym, co zdarzyło się w jego życiu, jest za lekko, od początku czytamy to na zasadzie "wesołe przygody Damiana", chyba jednak mocno wbrew zamierzeniom Najpłodniejszego. Za to potężną organizację przestępczą czujemy znacznie lepiej niż zazwyczaj w jego twórczości, choć jest to zrobione minimalistycznymi środkami. Nie da się zaprzeczyć, że wiele fragmentów m...

Oj powiało Mrozem ( dosłownie, bo dziś -12 i w przenośni )

Damian Werner i Ewa tworzą szczęśliwy związek, patrzą wspólnie w nadchodzącą przyszłość, snują plany, ich marzenia niedługo mają stać się rzeczywistością... Tylko, że czasami znajdujemy się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie i to może zweryfikować wszystkie nasze plany... tak też dzieje się w przypadku Ewy i Damiana.. w dniu który miał być krokiem w upragnioną wspólną przyszłość... Ona zostaje brutalnie zgwałcona, On pobity do nieprzytomności... Przebudzenie miało być końcem koszmaru, aczkolwiek okazało się jego dalszym ciągiem, bowiem Ewa zniknęła i nikt nie jest w stanie pojąć co się z Nią stało.
Damian zamyka się w swoim własnym świecie na kolejnych 10 lat... Jego serce zaczyna znowu bić, gdy pewnego dnia kolega podsuwa mu zdjęcie z koncertu na którym Werner dostrzega swoją zaginioną przed laty narzeczoną...

Wow ale niezły nadmiar emocji we mnie buzuje aż do teraz, zakończenie mnie zmiotło delikatnie ujmując.. Przez całą książkę autor dawkuje nam mieszankę przeróżnych zaskakujących zwrotów akcji, a na sam koniec moje ulubione BUMMM... To lubię

Serdecznie polecam

Rewelacyjny thiller psychologiczny. Intryga poprowadzona niezwykle dynamicznie, spójnie i wciągająca. Jednak powieść czytałam długo, jak na mnie. Powodem była część związana z przemocą domową... wiem, że istnieje...wiem, że jest trudne do pojęcia, że kobiety dopuszczają do ich wieloletniego katowania psychicznego i fizycznego... wiem, że chwytają się różnych sposobów wyjścia z matni...
Ale bardzo plastyczny i dosłowny sposób pokazania takiej chorej relacji przez pana Mroza powodował autentyczne mdłości u mnie jako czytelnika, musiałam robić przerwy w czytaniu, inaczej nie dałabym rady skończyć powieści. Ja nigdy nie byłam w takiej sytuacji i nie mogę zrozumieć, że można trwać w takiej chorej relacji – nie przekonuje mnie tłumaczenie bohaterki, Kasandra jest masochistką, dlatego ten chory układ ciągnie... Wiedziała przecież od dawna, że mąż jej nie jest normalny.
Książka jest świetna, ale jak dla mnie jest zbyt prawdziwa (opis chorej relacji) i nieprawdziwa (manipulacja Wernera).