Nieodgadniona

"Nieodnaleziona" była słaba. "Nieodgadniona" to wypracowanie gimnazjalisty napisane na kolanie w przerwie między lekcjami.

Zapewne wielu czytelników miało kiedyś moment, w którym kontynuacja pewnej serii bardzo ich rozczarowała. Ze mną jest podobnie, a niesmak dotyczy "Nieodgadnionej" Remigiusza Mroza. Powieści, którą zapowiadała się ciekawie i intrygująco, a w rezultacie wyszło żmudnie i monotonnie. Umiarkowana i mało atrakcyjna akcja, apatyczni bohaterowie oraz naciągana fabuła- muszę przyznać, że taki zestaw bardzo mnie wymęczył i znieszmaczył. Szkoda.

A tak już na koniec, to nic by się nie stało, gdyby ta część wcale nie powstała. Co o tym myślicie?

#opinia #książka #ebook

Znowu tempo gna na złamanie karku. Więzienie, pedofilia, mafia, czego nie ma w tej książce. Jak dla mnie za dużo grzybów w barszczu. Ale czyta się szybko i przyjemnie. Jeszcze w kolejce jeden Mróz i zmiana czytelniczych klimatów.

Po przeczytaniu Nieodnalezionej musiałam złapać za tą książkę, gdyż poprzednia pozostawiała u mnie duży niedosyt. Bardzo fajnie, że powstała druga część. I może ta powieść była bardziej spójna niż poprzednia i mniej chaotyczna jednak Nieodnaleziona podobała mi się bardziej. Ale nie zawiodłam się i polecam obie części :)

Ta część o wiele lepsza od pierwszej. Pierwsza bardzo mnie zniechęciła do całej twórczości Mroza, gdybym jej nie dostała w pakiecie pewnie bym po nią nie sięgnęła

Sama nie wiem... Jak dla mnie, w tej książce wydarzyło się za dużo wszystkiego na raz.

Kolejna pozycja wygrzebana z mojego stosiku hańby 😉 "Nieodgadniona" Remigiusza Mroza, to kontynuacja "Nieodnalezionej", którą miałam okazję "nadrobić" na początku tego roku.
Ponownie spotykamy się z Wernem i Kasandrą, których losy zupełnie niespodziewanie, szczególnie dla pierwszego z wymienionych, po raz kolejny się krzyżują. Tym razem powodem jest uprowadzenie syna Kasandry. Ze względu na napięte stosunki, łączące tę dwójkę, pierwszym podejrzanym w oczach kobiety staje się właśnie Wern. Ale czy to na pewno on stoi za tym uprowadzeniem? Czym zaowocuje kolejne spotkanie tej pary? I co z tym wszystkim ma wspólnego przypadkowo znaleziona kaseta VHS?
Tak jak "Nieodnaleziona" zrobiła na mnie dobre wrażenie, tak jej kontynuacja niestety mnie rozczarowała. Niezmiennie, jak wszystkie powieści Mroza, książkę czyta się bardzo szybko. Jeśli chodzi o sam pomysł na fabułę, to generalnie nie był on taki zły, ale ilość nagłych zwrotów akcji, które autor serwuje nam tym razem, jak na mój gust jest już zbyt duża. Gdy są serwowane po raz trzeci lub czwarty w krótkim odstępie czasu, zdecydowanie nie robią już takiego wrażenia. Czytelnik po prostu się do nich przyzwyczaja i wręcz czuje się zaskoczony, gdy nie natyka się na plot twist po raz piąty 😉 Zmieniły się również moje odczucia co do jednej z głównych postaci tej historii, czyli Damiana Wernera. W pierwszej części, doceniałam to, że jest zwykłym człowiekiem, a nie żadnym superbohaterem, tutaj już się to odrobinę zmieniło. W ki...

Czy czas ma znaczenie?

A ma… zwłaszcza jego upływ. Widzę to po tym, jak reagowałam na ,,Nieodnalezioną’’ od Remigiusza Mroza, a jak teraz reaguję na kolejną część.

Trzy lata temu (ale to szybko zleciało) dostałam na urodziny pierwszy tom, czyli ,,Nieodnalezioną”. Pamiętam, że byłam nią zachwycona i łyknęłam ją w dwa dni. Jasne, wściekałam się na nią, ale końcowo byłam wniebowzięta i chciałam więcej. Wtedy jeszcze oczywiście nie było drugiego tomu i zajęłam się innymi książkami.

Jednak ostatnio kupiłam sobie drugi tom i jak zaczęłam czytać, tak stwierdziłam, że mało pamiętam z pierwszej części. Przypomniałam sobie to wszystko pokrótce i zaczęłam się wgłębiać w ,,Nieodgadnioną’’ i jak wiecie z moich story byłam tam strasznie podirytowana.

Nie chcę wam za dużo zdradzić, bo gdybym powiedziała dlaczego tak się wkurzałam to byłoby to zbyt wielkim spojlerem, a tego wolałabym uniknąć mimo wszystko. Ale no dobra, wkurzałam się i czasami klęłam pod nosem na autora, ale mimo wszystko książka mi się podobała. Może nie tak, jak pamiętam że uwielbiałam pierwszy tom… ale podobała. Takie 6,5/10 w sumie.

No ale teraz wróćmy do czasu. Myślę, że gdybym czytała jedną książkę za drugą to inaczej bym odebrała całą historię, niż teraz po upływie 3 lat. I to kazało mi się zastanowić, czy czytając jedną książkę za drugą w serii przypadkiem nie za bardzo ich idealizuję… muszę się jeszcze nad tym ba...

Rok po ucieczce od męża Kasandra Reimann prowadzi spokojne, ustatkowane życie za granicą. Pewnego dnia jej syn nie wraca do domu po wizycie u kolegi, a jedyny ślad prowadzi do Opola.Damian Werner tymczasem wprowadza się do nowego mieszkania, wciąż starając się zapomnieć o wszystkim, co spotkało go rok temu. Przeglądając jednak rzeczy zostawione przez poprzedniego właściciela, trafia na starą kasetę VHS, która rzuca nowe światło na jego przeszłość…

Wszystkie pytania które zostały w mojej głowie po 1 części zostały dopowiedziane. Było w tej książce coś że dopóki nie skończyłam cały czas myślałam o co tam może chodzić. W tej części jednak wszystko było jeszcze bardziej pomieszane i czasami trudno było się połapać w fabułe. Ogólnie akcja toczy się cały czas, nie wiadomo który bohater to ten dobry, a który zły.

Taki rollercoster do czytania.