Wyrok

Czy ktoś może odpowiedzieć mi na pytanie: Dlaczego ja to jeszcze czytam?! Przecież zapowiedziałam, że nigdy więcej, a jednak znowu sięgnęłam po kolejną część. To chyba przyjemność krytykowania Pana Masowego Producenta mną kieruje 😂 Producenta, bo autorem ten Pan już dawno przestał być.
A co mogę powiedzieć o Wyroku? Jedno słowo wystarczy: BEŁKOT!!!
Mróz wkłada w usta Chyłki idiotyczne powiedzenia, riposty straszliwe wymuszone i wymęczone, akcja kompletnie idiotyczna, nierealna, tak mająca się do rzeczywistości jak piernik do wiatraka. A zakończenie? Co to miało być?! Granice absurdu zostały przekroczone!
Bardzo Was proszę, kopnijcie mnie w tylną część ciała, jeżeli będę nosiła się z zamiarem zakupu i przeczytania kolejnego wytworu mroźnej wyobraźni.

Kordian zdał egzamin adwokacki i przygotowuje się do swojej pierwszej oficjalnej sprawy. Jednak nie ma zbyt wielkiego wyboru. Musi podjąć się obrony siedemnastolatka z Poznania, który brutalnie zamordował dwójkę kolegów ze szkoły, a co więcej zdążył już się do tego przyznać. Sprawa wydaje się być beznadziejna. Chyłka nie szczędzi mu ostrych słów, nie widząc szans na wygraną. Jednak Zordon brnie dalej, bo ktoś nie dał mu wyboru. A tym kimś jest nie kto inny jak Piotr Langer, któremu z jakiegoś powodu bardzo zależy na obronie chłopaka. W zamian proponuje Oryńskiemu pewien układ…

Wszystko brzmi niezwykle ciekawie, a jednak od samego początku nie czułam tej sprawy. Owszem czekałam na kolejne zwroty akcji ale nie z taką niecierpliwością, jak się to zdarzało wcześniej. Przez znaczną część „Wyroku”, kiedy sprawa wysuwa się na pierwszy plan, moją uwagę i tak najbardziej przykuwały same postaci Chyłki i Zordona, i… Langera. Ale tego ostatniego tylko do czasu.

Kiedy przeczytałam zakończenie „Umorzenia” ucieszyłam się, że znów Langer się pojawi. Jego obecność zawsze wprowadza do powieści Mroza nieco mroczności. Jest kwintesencją zła, ale poza „Kasacją” w tej zimnej, biznesowej odmianie. Tutaj… nie był już tym samym Langerem. Przez pewien czas myślałam, że koniec końców wyjdzie z całej sprawy jakaś ogromna intryga wbijająca w fotel. W zamian dostaliśmy zaś to psychopatyczne oblicze Langera. Można by uznać, że to powrót do początku, ale… nie takiego rozwoju tego wątku oc...

W tym tomie sprawa sądowa to nic nie znaczący łącznik z innymi tomami. Już w połowie wszystko się rozwiązuje a nas pochłaniają perypetie bohaterów. Autor stworzył potwora. Chyłka dotychczas kobieta z jajem, od kilku tomów zasługuje na miano najbardziej irytującej bohaterki polskich powieści. Zaś jej relacja z Zordonem. Niech wystarczy czytelnikom fakt, że jak pojawia się "ta trzecia" zaczynamy jej kibicować. Duży minus za skończenie przygody z jednym z lepszych bohaterów tej serii. Ogólnie czyta się powieść szybko, ale jeśli miałabym jednoznacznie wskazać o czym jest to mam problem.

Słabe i mdłe.