Nie ufaj mu

"Nie ufaj mu" to druga część nowej serii Remigiusza Mroza - "Ina Kobryn". Przyznać muszę jeszcze, że nieco zapomniałam co się wydarzyło w części pierwszej, ale im dalej tym lepiej wiedziałam o co chodzi. Ja co prawda tak właściwie nie jestem zbytnią fanką autora, może jeszcze nie...
Serię o Chyłce skończyłam chyba tylko na drugiej części, więc nie jestem może zbyt obiektywna w ocenie jego twórczości.
Jednak historia Iny coraz bardziej mnie wciąga chociaż jednocześnie czasami bardzo wkurza mnie jej zachowanie i niesamowita wręcz naiwność. Główna bohaterka jak w romansidle bez przerwy ładuje się do łóżek nieciekawych facetów, którzy robią jakieś lewe interesy a ona daje sobą sterować.
Tak właściwie to jakby z przekory nie czytałam wcześniej jego książek, zadziwiała mnie zbyt duża produkcja autora...

Każda nowa książka Remigiusza Mroza odrobinę mnie przeraża. Uniwersum, które tworzy, chyba powoli przestaje mi się podobać, bo po prostu za dużo już tego wszystkiego i prawdopodobieństwo, że niektórzy bohaterowie się spotkają ociera się o granice absurdu. Nie znaczy to jednak, że zamierzam odpuścić sobie jego twórczość, bo trudno mi sobie wyobrazić jej brak w moim czytelniczym życiu.
"Nie ufaj mu" to kontynuacja "Wybaczam ci", a ja miałam nadzieję, że takowa nie powstanie. Już raz dopisywanie ciągu dalszego do pewnego thrillera bardzo autorowi nie wyszło i obawiałam się, że w tym przypadku może być podobnie. I teraz przychodzi taki moment, w którym muszę przyznać się do błędu, bo choć moje obawy były uzasadnione, to okazało się, że druga część wyszła lepiej niż pierwsza.
Nadal uwielbiam relację Iny z Pabstem, ich rozmowy trzymają poziom i są bardzo mocnym punktem tej serii. Podobało mi się to, że nawet w takich nieoczywistych sytuacjach potrafili zdobyć się na wzajemne przytyki, które rozładowywały atmosferę, a ta bywała naprawdę napięta. Ciekawa jestem bardzo jak ich przyjaźń (?) będzie się rozwijała, bo kolejny tom jest nieunikniony i tym razem będę czekać na niego z zupełnie innym nastawieniem.
Przyznaję się, że dałam się Mrozowi nabrać koncertowo. Dopiero w drugiej połowie książki nabrałam wątpliwości, słusznych jak się okazało, ale na początku łykałam wszystko tak, jak autor pewnie sobie założył, co w sumie mnie cieszy, bo coraz rzadziej intryga zaskakuj...

Już raz Remigiusz Mróz wszedł w spokojne i uporządkowane życie Iny Kobryn. Dla dziewczyny nic dobrego z tego nie wyszło a facet, którego znała tak naprawdę był pełen niebezpiecznych tajemnic. Słowem, dbając o swój duchowy spokój lepiej nie zaglądajmy do laptopów czy komórek partnerów, partnerek. W drugiej części serii Ina Kobryn „Nie ufaj mu” Remigiusz Mróz proponuje czytelnikowi mieszane gatunki począwszy od mrocznego thrillera, poprzez lekką obyczajówkę topiąc czytelnika w romansie rodem z harlequina, na szczęście kończąc mocnym, policyjnym i kryminalnym akcentem. Coś w tej powieści nie zadziałało. Nie wiem, może sposób przedstawienia powieści, chociaż mi odpowiadał. Coś najwyraźniej kulało, były momenty, że przy powieści trzymała mnie tylko ciekawość, kiedy ta biedna Ina załapie, że tacy faceci są, owszem ale w bajkach dla niegrzecznych nastoletnich dziewczynek. No bo niby było wszystko, jak to u Mroza, warsztat wypas ale…. Ale za to się uśmiałem, do łez, chyba drugi raz w życiu przy powieści, kiedy swoją, powieściową perspektywę przedstawiał Bohun. No do łez.

Minął rok, od kiedy życie Iny Kobryn zmieniło się o 180 stopni.

No co ja mogę, że nic nie mogę na to, że Mroza lubię. I tu znów mi się podobało. Wciągnęła mnie ta historia. Choć była przewidywalna, to nie wpłynęło to w żaden sposób na fun z czytania.

Jak zawsze, ogromne brawa dla autora za dialogi. To jest chyba to, co mnie najbardziej trzymało przy Inie.

Jeśli szukacie lekkiego thrillera, takiego na jeden wieczór, to łapcie za tę serię.

Zawiodłam się. Pierwsza część mnie pochłonęła. Tę przeczytałam, bo pióro pozostało lekkim. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że część ta została napisana "na kolanie", byle dalej poprowadzić historię Iny i Gracjana.
Mężczyzna, który potrafi niemalże na pstryknięcie palcem zdobyć pieniądze, za które w restauracjach może kupować wino warte kilka tysięcy złotych, tygodniami wynajmować drogi apartament i wypożyczać drogie fury, bawi się w intrygi i morderstwa dla nieco większej kasy, którą i tak musiałby podzielić się z niewyobrażalną liczbą osób pomagających mu w tym całym precedensie?
Mąż Iny, któremu najbardziej na świecie zależy na bezpieczeństwie byłej małżonki, latami współpracujący z mafią i latami solidnie ukrywający swoje prawdziwe życie przed najbliższymi, w więzieniu po pijaku chwali się informacjami o ukrytym majątku?
I ta nieznośnie chora relacja między Iną a Gracjanem...
Za dużo niedociągnięć. Za bardzo na siłę. Szkoda.

Kontynuacja "Wybaczam Ci". Obie te powieści wodzą za nos i ukazują, że nie wszystko jest takie jak się wydaje.
Książka jest rewelacyjna. Co tu dużo mówić. Czytasz, wciagasz się w fabułę i przepadasz. Niby wszystko jest oczywiste i czekasz, aż wydarzy się coś, co odwróci całą historię. No i to się od Pana Mroza dostaje! I to nie raz!
Muszę przyznać, że zostałam schwytana w sidła. Z natury jestem raczej ufna. Podczas lektury myślałam sobie "no tak,to musiało się wydarzyć. Pabst dał ciała. To on tutaj odgrywa rolę czarnego charakteru."
Tu wszystko było jasne i oczywiste. Wszystko łączyło się w jedną całość.
Ufa się temu co namacalne, tym bardziej jak dostaję się informację "nie ufaj mu".
Ta historia jest bardzo wciągająca, daje do myślenia i jest ostrzeżeniem.
Sięgnijcie po tę powieść a nie będziecie żałować!

Jest to zdecydowania najgorsza książka, która przeczytałam. Jestem razczorowanwa brakiem talenty i prymitywnej logiki autora. Np: jak podkomisarz może „powróżyć rękę” przesłuchiwanemu na ramie i powiedzieć „nie przejmuj się”? Po co są te absolutnie zbędnie drobiazgi w detektywie „ pobawiłam mi i liczyłam go język”? Masakra, Panie autorze, zdecyduje się w końcu, czy piszesz detektyw czy romans, czy coś innego pozbawionego taktu i logiki. I takich momentów w książce…. szkoda gadać. Dziwię się, jak do zaakceptowali do druku i sprzedaży.Nie polecam do czytania, krótko mówiąc, autor jest beznadziejny.