Nie ufaj mu recenzja

W rok po wydarzeniach, które doprowadziły do przewrotu w życiu Iny Kobryn znowu następuje sytuacja, która niszczy spokój i harmonię kobiety. Choć pada ofiarą przestępstwa to ma to również pozytywny wydźwięk, gdyż poznaje Alana, który wzbudza zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Życie jej siostry, Julii, również zdaje się być uporządkowane i stabilne. Przygotowuje się do ślubu z wieloletnim partnerem Gracjanem Pabstem. Zaufanie nadwątla znalezienie wiadomości na ślubnej papeterii "Nie ufaj mu".

Pierwsza część cyklu zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Była niepokojąca, elektryzująca, wartka, z licznymi twistami. Tym razem dynamikę akcji zdominowały podejrzenia i spekulacje Iny, które były jednotorowe. Wszystko czego się dowiadywała prowadziły ją w jednym kierunku.

Sami bohaterowie zaczęli mnie irytować. To, że Ina dosyć szybko wpada w skrajne emocje i potrafi przejść od miłości, przyjaźni do nienawiści i antypatii było zauważalne już w poprzednim tomie. W tym kilka razy takie jej podejście było dla mnie niezrozumiałe. Zawierzanie na sto procent nowo poznanemu facetowi i utrata zaufania wobec osób, które się zna całe życie jest groteskowym zachowaniem.
Julia była mdła i nijaka, bez ikry, werwy, ślepo zapatrzona w narzeczonego. To akurat nie była żadna metamorfoza. Ta postać była taka od początku.
Gracjan również zaczął mnie drażnić swoim podejściem do życia i manipulacjami, których się dopuszczał jak również niezdecydowaniem i brakiem odwagi do ujawnienia prawdziwych uczuć. W poprzedniej części też był wykreowany w ten sposób, ale fabuła nie dotyczyła jego relacji jak to miało miejsce w tym tomie.
Niemniej nie można odmówić autorowi konsekwencji w tworzeniu rysów psychologicznych bohaterów. Pod tym kątem - chapeau bas. Tworząc naprzemiennie tak wiele kolejnych tomów serii i kontynuując losy bohaterów, którzy mają już nadany charakter, a jednocześnie zachowując ich spójność wzbudza we mnie podziw.

Niezmienna jest lekkość pióra autora, która nadaje historii świeżości i sprawia, że powieść czyta się z przyjemnością. Atutem jest też umiejętność tworzenia niewymuszonych dialogów między bohaterami, które nieraz są sarkastyczne i uszczypliwe, czym wywołują uśmiech.

Reasumując, choć ta powieść była nieco mniej lotna od poprzedniej nie doprowadziła, że przestałam być fanką Iny i Gracjana. Czekam na kontynuację.