Halny

Spektakularny powrót komisarza Wiktora Forsta, który wielokrotnie pokazał, że potrafi naprawiać swoje błędy. Bestia z Giewontu powróciła. Zapomniała jednakże, że na swojej drodze na pewno spotka swoja byłą żonę prokurator Dominikę Wadryś - Hansen i rzeczonego już komisarza Forsta. Zastanawiam się, który z nich ma bystrzejszy umysł, ten co planuje zbrodnie, czy raczej ten, który sobie tylko ( i swoim współpracownikom) znanym sposobem potrafi wniknąć w umysł przestępcy i zapobiec nieszczęściu. To właśnie jest Remigiusz Mróz jakiego lubię i z niecierpliwością czekam na dalsze losy ulubionych bohaterów. A jak jeszcze wyprostuje im się życie prywatne to będę podwójnie zadowolona.

Autor tą książką utwierdził mnie z przekonaniu, że zaczyna gonić własny ogon. Ewidentnie skończyły mu się pomysły, więc postanowił odgrzać stary kotlet i przypomnieć czytelnikom o swoi istnieniu. Niestety ten zabieg wyszedł bardzo mizernie: książka w wielu miejscach jest przegadana, odrealniona i zwyczajnie nudna.
Pomysł na historię całkiem ciekawy, ale Remigiuszowi Mrozowi udało się go koncertowo zmasakrować oraz spłycić tworząc książkę oferującą emocje jak przy zbieraniu pieczarek czy innych wykopkach.

Doskonały thriller. Odsłuchałam z wypiekami na twarzy. Kilka razy ponosiły mnie nerwy. Udało mi się przetrwać. Zakończenie przewidziałam:)
Kocham Osicę w interpretacji lektora. A Krzysztof Gosztyła jest absolutnie doskonałym lektorem i idealnie pasuje do interpretacji tego cyklu.

W myśl słów piosenki Perfectu "Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść Niepokonanym " Pan Remigiusz powinien dać odejść Frostowi i nie wskrzeszać go kolejny raz. Miała byś trylogia. Po co to ciągnąć na siłę.

Najsłabsza część, nudna i przewidywalna. Początek jak zwykle trup z monetą w gardle. Cha, cha tego nikt by się nie spodziewał. Potem trochę przepychanki i chwile grozy. Jak myślicie czy główny bohater dał radę bezwzględnym mordercą z Tatr?

Choć autor bardzo się starałam i wszystko miało pozostać jak w rodzinie ( większość bohaterów to znajomi z poprzednich części ), to jednak wyszło nudno.

Długo zwlekałam z przeczytaniem tej części. Bałam się że będą to trochę " odgrzewane kotlety " i się nie pomyliłam, tylko tyle że tym brakowało polotu, nic tylko schematy. Kopiuj, wklej. Nie wiem czy sięgnę po kolejne tomy jeśli kiedyś, przez kompletny przypadek, panu Mrozowi się " napiszą ". Sorry ale ja wymiękam a Wy róbcie co chcecie.

„Halny” Remigiusza Mroza to szósty tom cyklu o komisarzu Forście, który od tomu poprzedniego dzieli okres niecałych trzech lat przerwy. Oczywiście wszystkie wcześniejsze czytałam na bieżąco, więc i tej lektury nie mogłam sobie odmówić. Muszę jednak przyznać, że tym razem nie czuję się w pełni usatysfakcjonowała. Jasne – miło było wrócić do znanych bohaterów i poznać ich dalsze losy, obserwować czy te dwa i pół roku coś w ich zachowaniu zmieniło. Fajnym akcentem na pewno była też mała rólka Chyłki i Kordiana, co daje uczucie pełności twórczości autora, swoistego uniwersum Mroza. Podobał mi się też klimat miejsca – wydarzenia, które toczą się w wysokich górach wzbudzają całkiem inne odczucia, niż te toczące się w zatłoczony mieście. Tu zostaje tylko sam człowiek kontra siła natury, w tym tomie podkreślona tym mocniej, gdyż raz po raz odzywa się halny, mocno oddziałując na całe śledztwo. To co zatem było nie tak? Jakoś przez pierwszą połowę lektury nie umiałam wczuć się w klimat, fabuła niespecjalnie mnie wciągnęła, co praktycznie się nie zdarza w książkach tego autora! Miała wrażenie powtarzalności, nie czułam się specjalnie zaskoczona. Na szczęście zmieniło się to w drugiej połowie – zaczęło się dużo dziać, akcja nabrała tempa, a twisty fabularne były mocno zaskakujące. Nie wymazało to jednak słabego początku. Zabrakło mi też poruszenia tematu jakiegoś ważnego problemu społecznego, co do tej pory myślałam, że jest z autorem nierozerwalnie związane. Tak więc „Halny” wpada ...

Wiktor Forst powraca za sprawą powieści „Halny” Remigiusza Mroza. Stęskniłem się za Wiktorem, szczerze polubiłem go od pierwszego tomu, jak przyjaciela, aż trudno uwierzyć, że to już szósty tom. Pomysł jak i jego realizacja na wysokim poziomie, fabuła wciągająca, zwroty akcji, chociaż czasem przewidywalne dla dodania realizmu. Pewnie, że można się czepiać procedury powrotu do służby Wiktora czy sposobu wydania mu broni służbowej i innych pobocznych historii w powieści jak służba funkcjonariuszy SW. Ale uwierzcie, te procedury są nudne i byłyby przysłowiową kulą u nogi powieści. Nie znam się na brudnej bombie w wydaniu powieściowym, nie wiem czy można by było takowego coś odpalić w polskich warunkach. Zapewne tak, wszak takie rzeczy to tylko kwestia kasy i motywacji. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że ABW czuwa…

Halny to szósta część cyklu o komisarzu Wiktorze Forście i pani prokurator Dominice Wadryś- Hansen. Z tymi bohaterami nie miałam jeszcze do czynienia, ale wydaje mi się, że niewiele straciłam. Bowiem książki tego pisarza są jak Moda na sukces, tasiemiec niemający końca.

Fabuła bywa interesująca, zdarza się, że nie można oderwać się od lektury. Niestety, często wieje nudą, zwłaszcza na początku. Jestem zdania, że autora zdecydowanie stać na więcej. W każdym razie, postanowiłam odpocząć od jego twórczości.

Akcja rozgrywa się głównie w Zakopanem, ale też w Krakowie. Remigiusz Mróz szczególnie upodobał sobie Nową Hutę- Wzgórza Krzesławickie. I w istocie Osiedle Na Stoku ( zwane popularnie ''Stokami") nie cieszy się renomą. Okolica dość ponura i nieco zaniedbana. Ale już ulice wcześniejsze np. Jagiełły, mają swój urok.

Przez karty thrillera przewijają się osoby dobrze nam znane: Kordian Oryński, Joanna Chyłka.

Bardzo fajna, warto przeczytać

Komisarz Wiktor Forst po długiej przerwie znów staje twarzą w twarz z Gjordem Hansenem. Kiedy w Tatrach zostaje znalezione zmasakrowane ciało siostry zakonnej, wszyscy są w szoku. Skoro Bestia z Giewontu siedzi w więzieniu, to kto jest odpowiedzialny za tę zbrodnię?

Być może jakiś szalony naśladowca chce zyskać sławę jak Gjord, albo uczniowie psychopatycznego mordercy kontynuują dzieło swego mistrza. Czy wreszcie możliwe jest, aby sam zabójca sterował tym morderczym dziełem zza krat?

Hipotez jest wiele, śledczy nie mają łatwego zadania. Morderca nieustannie wodzi ich za nos. Autor do ostatniej chwili nie daje czytelnikowi nawet cienia szansy na przewidzenie zakończenia.
Również przewijający się dyskretnie wątek skomplikowanej relacji między Forstem, a prokurator Wadryś-Hansen dodaje książce smaku, nie łamiąc jednak kryminalnego klimatu.

Podsumowując, w "Halnym" wszystko jest jak należy :-). Ani przez chwilę nie poczułam znudzenia czytając tę książkę. Wręcz przeciwnie, chwilami dopadało mnie uczucie irytacji, że znowu trop, który wydawał się prowadzić do rozwiązania sprawy, okazał się fałszywy. Nie może być chyba lepiej w tym gatunku literackim. Polecam całym moim ceniącym mroczne klimaty sercem!

Jest taka seria, której po prostu nie znoszę, a mimo to ciągle sięgam po jej kolejne tomy. Nie wiem na czym to polega, ale zawsze mnie coś skłania, by poznać historię do końca, jedynym wyjątkiem okazała się być twórczość Katarzyny Bondy, bo akurat Huberta Meyera najchętniej wymazałabym z pamięci, a nie poznawała jego dalsze losy. A że Mroza czytać lubię, to i ten nieszczęsny Forst musiał w końcu wrócić do łask.
"Halny" to kolejny powrót do tego cyklu, który miał się zakończyć pierwotnie po trzech, a potem po pięciu tomach. Tym czasem mamy ich już siedem, a powstanie jeszcze co najmniej ósmy, więc wygląda to na kolejne never ending story, ale trzeba Mrozowi oddać, że przynajmniej próbował to zamknąć, a nie ciągnął bez przerwy jak Chyłkę.
Podstawowe wnioski po "Halnym" są takie jak po każdej innej części: nie znoszę Forsta, mam mieszane uczucia wobec Dominiki i uwielbiam Osicę. Sprawa kryminalna tradycyjnie wyleciała mi z pamięci po zamknięciu książki, a poza tym przekonałam się, że po dwóch latach przerwy naprawdę niewiele z tej serii pamiętam.
Jak to czasami u Mroza absurd goni absurd, Forst nadal zachowuje się jak szeryf na Dzikim Zachodzie i dziki to słowo, które pasuje do tego patokomisarza chyba jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Podobno geniusze tak mają, że są nierozumiani przez otoczenie i niedoceniani za życia, ale Wiktor przecież już tyle razy oszukał przeznaczenie, że jego zachowanie chyba przestało kogokolwiek dziwić. Robi, co chce i jak ...