Falbanki recenzja

Twórczość pani Krystyny Siesickiej jest mi bardzo bliska. Jako nastolatka czytałam jej wszystkie książki. Kilka z nich mam w swojej biblioteczce a większą część z mojego zbioru zabrała moja córka, która również zafascynowała się tą literaturą.
"Falbanki" podrzuciła mi znajoma robiąc porządki w swojej biblioteczce a ja od razu zabrałam się za czytanie. Postanowiłam po wielu latach powrócić do świata malowanego przez panią Krystynę Siesicką.
Moim zdaniem nie jest to powieść tylko dla młodzieży, niejedna osoba dorosła również znajdzie w tej książce coś dla siebie. "Falbanki" to pierwsza z trzech części cyklu "Opowieści rodzinne" opowiadających o różnych, często skomplikowanych relacjach rodzinnych i nie tylko. Fabuła toczy się niespiesznie, powoli tak jakby od niechcenia, ale najważniejszy jest klimat tej książki, przyglądamy się bohaterom skupionym na zwykłych, codziennych czynnościach i rozmowach.

Autorka opowiada nam o młodej dziewczynie, która przyjechała na zimowe ferie do babci. Babcia Róż jest poetką, opoka całej rodziny, której każdy może zaufać i powierzyć najskrytsze tajemnice. Ona potrafi każdego wysłuchać, pocieszyć, udzielić wskazówek. Ma również swoje humory, ale chyba taką babcię to każdy chciałby mieć. To jakby ideał babci. Mela również ma swoje problemy, lecz babcia z pewnością znajdzie radę, na problemy sercowe również.
W tej książce od samego początku intrygował mnie tytuł a okazało się, że babcia Róża falbankami nazywała plotki czy pogaduchy o sprawach małej wagi. Właśnie wokół takich falbanek czy ploteczek toczy się fabuła tej powieści. Poznajemy ogólne zarysy każdej postaci i ich historię, a nawet dla kota znalazła autorka miejsce. Nie wszystko jest tu do końca proste i łatwe do rozwiązania, lecz przecież takie jest właśnie życie, nie tylko słodkie, beztroskie i radosne, lecz czasem także przepełnione goryczą.

Polecam, nie tylko młodzieży.