Femme fatale recenzja

„(..)nie przypominałam siebie, ale.. Chyba przyszedł czas, bym wzięła się w garść. Nie mogłam przecież użalać się na sobą w nieskończoność. On nie był tego wart – wmawiałam to sobie każdego dnia..”

Już po skończeniu książki „Skandal” miałam wielką ochotę zabrać się za kontynuację losów Juli. Zanim jednak do tego doszło, książka musiała chwilę poczekać. W międzyczasie rzuciły mi się w oczy różne opinie na jej temat i przynajmniej te, które ja widziałam, mówiły o tym, że ta część wydawała im się słabsza. Zastanawiałam się, czy i ja tak odbiorę ten tom, bo jak wiadomo, każdy z nas ma zupełnie inne spojrzenie na wiele sytuacji.

I tak oto, już po skończeniu książki „Femme fatale” dochodzę do wniosku, że dla mnie obie te części były na tak samo dobrym poziomie. Czy wszystko mi się tu podobało? Oczywiście, że nie. Zdarzało mi się być wkurzoną na główną bohaterkę, bo wolałabym, żeby w wielu sytuacjach była bardziej stanowcza i pewna siebie, jednak z drugiej strony nierealne dla mnie byłoby to, gdyby nagle zrobiła się z niej zupełnie inna osoba – co jak co, ale w tak szybką zmianę z zakompleksionej kobiety do wyzwolonej panienki, chyba nikt by nie uwierzył. ( I nie mam tu na myśli jej wyzwolonego postępowania, ale zmianę, która zachodzi „w głowie”)

Co do samej fabuły, byłam bardzo ciekawa, w którą stronę autorka pociągnie historię Julii. Po tym, co wydarzyło się w pierwszym tomie, wyjazd do Paryża miał być dla Julii oderwaniem się od skandalu, jaki wywołał jej romans z Jamesem. Na miejscu okazało się jednak, że to nie koniec ich historii, a wszystko, co się tam wydarzy, może ich uratować lub całkowicie zniszczyć.

Tak jak w przypadku Skandalu, tak i tu, nie miałam żadnego problemy, by odnaleźć się w tej historii. Czytało mi się ją lekko i bardzo szybko, a cała historia była ciekawa i wciągająca. Autora wprowadziła do historii nowego bohatera, który swoim zachowaniem mógł albo od razu wzbudzić sympatię, albo całkowicie stracić w oczach czytelników. Wiadomo, że każdy z nas zupełnie inaczej podchodzi do różnych wyborów, jakich dokonują ludzie, jednak jak dla mnie, nic czego się dopuszczali, nie zasługiwało na potępienie. Czy wolałabym, żeby to poszło w inną stronę? Jasne. Moja mentalność romantyczki pragnęła tylko tego, by byli szczęśliwi. Czy jednak to, że potoczyło się to w zupełnie innym kierunku, przekreśla szansę na szczęście? Kto wie. By się tego dowiedzieć, będę potrzebowała przeczytać kolejny tom.

Mnie osobiście książka się podobała. Czy była idealna? Nie. Pomimo że zachowanie Julii czasami działało mi na nerwy, nie działało to w żaden sposób krzywdząco w mojej ocenie. Spędziłam naprawdę udany czas z bohaterami i czekam na więcej!

POLECAM.