Ulisses recenzja

James Joyce to twórca słynnego i ponadczasowego dzieła „Ulisses”. Wydane po raz pierwszy w 1922 roku, od razu okrzyknięto kontrowersyjną i niemoralną pozycją. Teraz już tak nie szokuje, nie wywołuje aż tak burzliwych reakcji, ale nadal wciąga, zmusza do refleksji, zadziwia nietypowym stylem, zmienną narracją oraz bogatą symboliką. To właśnie sprawia, że powyższa książka zasługuje na miano wyjątkowej. Te same jednak argumenty sprawiają, że lektura jest ciężka w odbiorze, trudna do zrozumienia i uchwycenia jej bogactwa. Mimo to, podobał mi się strumień świadomości, czyli przechodzenie myśli w słowa bez ostrzeżenia. Akcja rozgrywa się w ciągu jednego dnia, w Dublinie. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że powieść ma dziewięćset stron! Poznajemy Leopolda Blooma i jego znajomego, artystę Stefana Dedalusa. Czytelnik niczym duch towarzyszy tej dwójce i obserwuje ich zwyczajny, w sumie nudny można rzec, dzień. Przemierza z nimi miasto, spotyka całą plejadę napotkanych ludzi, śledzi ich myśli, zachowania, poznaje marzenia. Niby nic a jednak jest to ciekawy zabieg, który ma swój cel. Samą tematykę można rozważać na kilku płaszczyznach i w zależności od tego, jak bardzo "wgryziemy" się w tekst. Filozoficzna, psychoanalityczna a przede wszystkim niebanalna pozycja, którą warto poznać i nie zrażać się początkowymi trudnościami w jej odbiorze. Polecam!!

Moja ocena: 5/6