Świat Według Reportera. Francja recenzja

Wydawnictwo: G+J
Rok wydania: 2011
Oprawa: miękka
Ilość stron: 93
Gatunek: reportaż

Piotr Kraśko. Czy jest ktoś, kto nie zna tego dziennikarza i prezentera? Jeśli tak, to przypomnę, że jest on jednym z gospodarzy głównego wydania Wiadomości. W przeszłości relacjonował najważniejsze wydarzenia z Rzymu, Waszyngtonu, Londynu, Afryki czy Azji. Był także w Japonii, a 10 kwietnia 2010 r. zrelacjonował wydarzenia tuż po tragicznej katastrofie prezydenckiego samolotu w Smoleńsku. Te wszystkie wyprawy zaowocowały wydaniem serii książek pt. „Świat według reportera”. Każda z nich daje nam możliwość, aby choć na chwilę, przenieść się w miejsce, które znamy jedynie z telewizji czy gazet.

Pierwszą powieścią z tego cyklu po jaką sięgnęłam, była ta dotycząca Francji. Kraj ten, od zawsze kojarzył mi się z rewolucją i dość dziwną kuchnią. Jego język brzmi jak poezja, a historia też ma w sobie wiele tajemnic. Dziennikarz pokazuje państwo ze stolicą w Paryżu od trochę innej strony. Książka ta, to nie przewodnik po francuskich miasteczkach, lecz dziennikarskie zapiski, anegdoty i ciekawostki. Czego można dowiedzieć się z tej niewielkiej książeczki? Kilku rzeczy. Poczytamy między innymi o francuskich restauracjach i cenach oraz zwyczajach jakie tam panują. Cofniemy się do czasów panowania Marii Antoniny, rewolucji i odsieczy wiedeńskiej. Uzyskamy też odpowiedź na pytanie, dlaczego tamtejsi obywatele udają, iż nie znają języka angielskiego? Jest tam też kilka polskich akcentów, ale aby nie odbierać Wam przyjemności z czytania, nie napiszę o co, ani o kogo dokładnie chodzi. Wszystkiego tam po trochę. Jest odrobina historii, szczypta kultury oraz polityki. Dziennikarz najbardziej skupia się jednak na tamtejszej kuchni. Pisze o specjałach typu rogaliki, trufle czy żabie udka. Pokazuje, jak ważny jest dla Francuzów ten aspekt życia. Przedstawia ich jako niekwestionowanych mistrzów sztuki kulinarnej, którzy celebrują każdy posiłek, starają się, aby był idealnie dopracowany i smakował wszystkim, nawet najbardziej wybrednym gościom. Swoją drogą przyznam szczerze, że nie miałam pojęcia, iż Francuzi mają takiego hopla na punkcie jedzenia i własnych restauracji. Książka zawiera sporo fotografii ilustrujących nam to, o czym chwilę wcześniej mieliśmy okazję czytać. Została napisana lekkim, typowo dziennikarskim stylem. Czasami podczas czytania miałam wrażenie, że autor zbiera informacje do materiału, który będę mogła obejrzeć w serwisie informacyjnym. Może to zabrzmi śmiesznie, ale oczami wyobraźni już widziałam tę relację na szklanym ekranieJ. Autor spisał się całkiem dobrze, choć tytuł mógłby sugerować, że książka jest reportażem z prawdziwego zdarzenia, że pan Piotr poprowadzi nas palcem po mapie i pokaże nie tylko restauracje, ale także inne ciekawe miejsca i oblicza Francji (zabytki, literatura, historia czy mentalność mieszkańców). Tego zabrakło mi tutaj najbardziej. Mamy co prawda dość ciekawą opowieść, ale dobrze brzmiący tytuł serii sprawił, że oczekiwałam czegoś więcej. Chociaż to pierwsze spotkanie z pisarstwem Piotra Kraśki nie było do końca udane, to i tak mam ochotę sięgnąć po kolejne jego książki. Chcę znów na kilka godzin wybrać się w podróż do któregoś z europejskich, i nie tylko, krajów.

Napisałam kilka słów o minusach, a czy znajduję jakieś atuty tej pozycji literackiej? Ależ oczywiście. Pierwszym z nich jest wspomniany już wcześniej styl i język, jakim posługuje się autor. Pisze krótko, zwięźle, a co ważne, na temat i bez zbędnych dygresji. Wszystko zostało przedstawione bardzo obrazowo i dokładnie. Każde słowo jest tam, gdzie być powinno. Kolejny mocny punkt, to świetne kolorowe zdjęcia, choć podpis pod nimi mógłby być nieco inny. Zabieg, który zastosował Kraśko, czyli umieszczenie pod fotką fragmentu wcześniej czytanego tekstu, jest mało oryginalne i działa raczej na jego niekorzyść. „Francja świat według reportera”, to książka, którą czyta się w ekspresowym tempie. Rozdziały są krótkie, ale treściwe i całkiem dobrze napisane. Gdyby tylko dziennikarz zachował odpowiednie proporcje i opowiedział jeszcze o kilku innych rzeczach, byłabym w pełni usatysfakcjonowana. Wyszedłby z tego super reportaż, a tak jest to cieniutka publikacja ze sporą liczbą anegdot i ciekawostek, ale nic poza tym. Taki wstęp, przystawka do prawdziwej relacji o Francji. Dla jednych będzie to „odgrzewany kotlet” udekorowany dobrymi zdjęciami, czyli informacje, które już gdzieś słyszeli, a inni po lekturze będą naprawdę zadowoleni. A jak jest ze mną? Plasuje się gdzieś pośrodku. Czytało się szybko i przyjemnie, czegoś się jednak dowiedziałam, ale czuję niedosyt. Liczyłam na więcej.