Franky Furbo recenzja

Wiliam Wharton. Jego twórczość poznałam dzięki koledze z klasy, który polecił mi „Ptaśka”. „Ptasiek” spodobał mi się bardzo, ale wtedy jeszcze nie bardzo interesowałam się jakimiś innymi książkami pisarza. Nie wiem, czy żałuję, bo teraz, gdy jestem troszkę starsza, jego książki są dla mnie odpowiedniejsze. I bardzo chętnie je pochłaniam.
Główny bohater, William Wiley, jest troszkę dziwnym człowiekiem. Mieszka wraz z żoną Caroliną we Włoszech, mają czworo dzieci, a sąsiedzi postrzegają ich za rodzinę dziwaków. Carolina jest dla nich inna, bo nie widać po niej upływu czasu i cały czas jest piękna i młoda, co wśród lokalnych kobiet wzbudza zazdrość i podejrzenia. William natomiast opowiada swym dzieciom o cudownym lisie Franky’m Furbo, który uratował mu rzekomo życie, gdy odniósł w czasie wojny, poważne obrażenia na froncie.
Franky jest głównym motywem w książce o nim samym. William opowiada nam jak z nim mieszkał, rozmawiał po lisiemu, jak Franky nauczył go wielu rzeczy, które miał zastosować w późniejszym życiu. Oczywiście w te bajki nikt mu nie wierzy, wszyscy sądzą, że coś mu się uroiło. Czy aby na pewno?
Muszę po raz kolejny się przyznać, że to następna książka Whartona, w której niemalże się zakochałam. Zaczarowany lis i jego życie, niesamowicie mnie wciągnęło. W książce dzieje się bardzo wiele, dowiadujemy się, skąd Franky wziął się na ziemi, jak nauczył się chodzić na dwóch łapach, mówić w każdym języku, czy czytać.
Fabuła znakomita, czyta się piorunem i zdecydowanie ma się ochotę na więcej. Zakończenie jest bardzo zaskakujące, można się do woli zastanawiać jak to wszystko się skończy, ale ja, w najśmielszych domysłach nie oczekiwałam czegoś takiego.
Jestem mile zaskoczona również formą książki. Sama okładka jest w miarę ciekawa, aczkolwiek wielki plus muszę przyznać za czcionkę. Każda wypowiedzieć poszczególnych bohaterów jest pisana inną czcionką, więc bardzo łatwo można skojarzyć, kto co mówi.
Sprawdźcie sami, bo albo ja potrafię tylko wychwalać Whartona, (na co zasługuje!), albo ta książka naprawdę jest warta uwagi.