Czarna skrzynka recenzja

Ten tom serii z detektywem Harrym Boschem dzieje się w dwóch planach czasowych. Oto w czasie zamieszek w Los Angeles w 1992 r. zabita zostaje dziennikarka z Danii. Po dwudziestu latach detektyw Harry Bosch usiłuje odnaleźć sprawcę zbrodni, wykorzystując do tego rozwój narzędzi kryminalistyki. A tropy prowadzą do lokalnego gangu.

Ciekawe jest opisanie przez Connelly'ego gangów z Los Angeles, mają one ściśle wyznaczone strefy wpływów i strukturę konspiracyjną: organizacja ma formę piramidy, żołnierze mafii znają tylko swoich bezpośrednich dowodzących. Także zabójstwa są zlecane w ciekawy sposób: żołnierz dostaje broń od 'szefa', zabija kogo trzeba i oddaje pistolet. Parę lat później ta sama broń użyta jest do innego zabójstwa przez innego żołnierza. Właśnie historia broni, z której po dziennikarce zabito parę osób, jest nitką prowadzącą do sprawcy.

W przeciwieństwie do skandynawskich autorów (Mankell!) Connelly zupełnie ignoruje społeczne tło swoich książek, a mógłby się zapytać, dlaczego w jednym z najbogatszych państw świata w wielkim mieście funkcjonują gangi terroryzujące okolicę, mordujące wielu ludzi i niemożliwe do zwalczenia, grają sobie z policją w ciuciubabkę i tak to trwa przez dziesięciolecia. Dlaczego w takiej np. Danii czy Szwajcarii nawet mowy nie ma o takich formach przestępczości zorganizowanej? No ale jak ktoś takie pytania zadaje, to jest obrzydliwym lewakiem, więc Bosch uparcie walczy z gangami, chociaż chyba zdaje sobie sprawę, że to syzyfowa praca.

Mamy tu jeszcze odniesienia do wojny w Kuwejcie w 1992 r. i spustoszeń, jakie czyni w ludzkiej psychice (jak każda wojna): normalni ludzie stają się bestiami. Ale znowu Connelly nie zgłębia tematu.

Fajny jest portret Boscha, to człek o ciężkim charakterze, trudno się z nim pracuje, jak zwykle żre się z przełożonymi, ale to fachowiec pierwszej klasy. Poza tym lubi grać ostro, oto jedzie na obcy teren, porywa podejrzanego i usiłuje go złamać. To takie trochę metody Brudnego Harry'ego.

Zakończenie jest trochę operetkowe, ale w sumie czyta się świetnie, Connelly nigdy nie schodzi poniżej pewnego dobrego poziomu.