Proste równoległe recenzja

Powieść wypełniona po brzegi dźwiękiem, pachnąca kwitnącym bzem, bogata od widoku pyszniących się dumnie forsycji, gładka i smukła niczym faktura instrumentu. Wśród skrzypiącego dębowego parkietu, zawsze z papierosem w ręku bacznie śledzi dźwięki - ona wielka skrzypaczka Wanda Krajewska i jej uczennica Marta podążająca jej śladem. Wczytywałam się w ich losy zachłannie, wsłuchiwałam się w tą bogatą kanonadę dźwięków Brahmsa, Mozarta, Szostakowicza.
Ich relacje nie były łatwe. Pośród regularnych ćwiczeń naznaczonych ciągłymi upomnieniami mistrzyni i licznymi błędami popełnianymi przez uczennicę rozkwita wspólnota dzielonych pasji, zrozumienie przyjdzie dopiero z czasem.
To relacja na wskroś przepełniona nadzieją i osobistymi niespełnionymi ambicjami samej Krajewskiej. Mentorka dostrzega w swej uczennicy nie tylko niezwykłe umiejętności władania smyczkiem, ale odbija się w niej obraz samej Wandy z lat młodości. A Marta? Powoli poddaje się ciężarowi smyczka, początkowo rezygnuje ze swoich pragnień z beztroskich zabaw na trzepaku, z letnich kolonii i obozów. Tego się przecież nie robi Krajewskiej. Gdy na horyzoncie pojawią się czarne chmury i przyjdzie się zmierzyć z jedną z najbardziej trudnych życiowych decyzji okaże się jak trudno pogodzić ambicje muzyczne.
Chwilę pomieszkiwała w kryształowej kuli, do której mieściło się wszystko, a w oddali majaczyło złote runo niczym na wyciągnięcie ręki. Gdy prawą dłoń ciągnie w swoją stronę Krajewska, lewą subtelnie ściska mała rączka córki Lilii, wybór okaże się naprawdę trudny.

Czas, w którym mój czytelniczy świat wypełniły te dwie postacie był najlepiej spędzonym i zagospodarowanym, brakuje mi ich obecności. Proste równoległe to jedna z tych książek, które pochłaniają całą uwagę, a przeczytane sprawiają ogromną pustkę, zupełnie jak strata dobrego przyjaciela, trudno ją wypełnić. Sam proces czytania nie skupiał się na doznaniach stylistycznych, wychwytywaniu plusów, sam w sobie stanowił czystą przyjemność. Polecam wszystkim. To wspaniała książka.