Głodni recenzja

Prawdziwe życie zaczyna się po 40 -tce? Zgodzicie się z tym stwierdzeniem? Oczywiście pytanie kieruje do osób, które już przekroczyły tę magiczną cyfrę. Nie skromnie się przyznam, że ja już jakiś czas należę do takich osób i jakoś nie zauważyłam diametralnych zmian związanych ze zmianą kodu na cztery z przodu. Być może każdy jest inny. Na jednych to działa, na innych nie.

"Czasami słowa są zupełnie niepotrzebne. Czasem wie się wszystko, nawet bez wydania ani jednego dźwięku. I tak jest wtedy najlepiej".

Monika pół roku przed swoimi czterdziestymi urodzinami otrzymuje wiadomość, która zwala ją z nóg. Jej mąż Mikołaj odchodzi do innej. Monika zostawia przeszłość za sobą, wsiada w samolot i leci do siostry do Irlandii. Na początku mieszka kątem u Eweliny i jej chłopaka. To dzięki nim znajduje satysfakcjonującą pracę i próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Wtapiając się w lokalną społeczność, Monika próbuje się dowiedzieć czegoś więcej o mieście, w którym obecnie przebywa. Irlandczycy tym różnią się od Polaków, że nie są zainteresowani odkrywaniem historii. Dla nich najważniejsze jest to co tu i teraz, a historia to tylko nic nieznacząca przeszłość. Uwagę Moniki przyciąga pewien dom i zaczyna zgłębiać wiedzę na temat miasta Dunshaughlin. Ku swojemu wielkiemu zdziwieniu natrafia na informacje, które szokują. Kamienna budowla to pozostałości po obozie pracy z lat czterdziestych XIX wieku.

Dwie ramy czasowe rok 1845 i czasy obecne. Autorka udziela głosu Marii O'Brien, która opowiada o Wielkim Głodzie, obozach pracy i walce o przeżycie każdego następnego dnia. Zaraza ziemniaczana i wysoki czynsz za dzierżawę ziemi doprowadzają ludzi na skraj nędzy. Głodni, chorzy umierają na ulicach. Skala okrucieństwa przeraża i pomyśleć, że to ludzie ludziom zgotowali ten los. Co oprócz tego samego wieku łączy Monikę, która do Irlandii trafiła przypadkowo i Marię O'Brien?

Pani Agata Bizuk odkrywa nowe, szokujące karty historii, o których do tej pory nie miałam pojęcia. Tę książkę czytałam z niedowierzaniem i ze łzami w oczach. Niepojęte jest to, w jakich czasach przyszło ludziom żyć, a raczej wegetować. A były to czasy smutne i przepełnione nędzą i niepokojem. Rodzice byli bezsilni patrząc, jak umierają ich dzieci. Świat nie powinien milczeć, nikt nie powinien zapomnieć o tym co spotkało tych ludzi. Ta historia nie może się powtórzyć.

"Przywyknę do wszystkiego oprócz głodu
Za zdrowie bliskich dziś dziękuję Bogu .

... Możemy mieć na chleb, ale każdy z nas jest życia głodny
To czego brakuje nam to miłość i czas " -Paluch "Głód"