Recenzja książki Godzina zagubionych słów

Natasza Socha "Godzina zagubionych słów".

To nie jest prosta, słodka, świąteczna opowieść. Nie wiedziałam czego się spodziewać, liczyłam na coś, co wprawi mnie w lepszy humor. Jakie wielkie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że książka ma zupełnie inny charakter i cel.

Poznajemy kilka osób, młodych i starszych. Każda z tych osób ma swoją własną historię, a także konflikty, niewyjaśnione sprawy, poczucie niezrozumienia, smutek, żal a nawet gniew. I każda z tych osób kogoś traci, kogoś bliskiego. Zawsze z nienacka. Pozostają emocje, których nie daje się tak po prostu zamknąć w jakimś pudełku. Bowiem one pchają się na zewnątrz, zawsze wtedy, kiedy ich się nie chce.

23 grudnia, zawsze wczesny ranek i ta ławeczka. Czarna, metalowa, gdzieniegdzie odchodzi z niej farba. Niby taka zimna, niby nie nęci urokiem. A jednak to na tej ławeczce zranione i pozostawione osoby dostają magiczną godzinę. Godzinę, która tak bardzo jest im potrzebna, by zadać pytania, te właśnie pytania, których nie zadali, gdy jeszcze mogli.

Powyższa książka jest naprawdę bardzo ważna, porusza przejmujący temat śmierci i wszystkiego, co jej towarzyszy. Śmiało mogę przyznać, że naprawdę płakałam czytając. Historie niby zwykłe, niby banalne, ale tak bardzo prawdziwe, że nie dało się inaczej. Temat ciężki, nie dla każdego, a już napewno nie na święta. Chociaż, kto co lubi...

"Godzina zagubionych słów" to coś więcej niż zwykła książka. Nie znajdziemy tu cukrowej otoczki, nie znajdziemy szczęśliwego zakończenia. Melancholia. To chyba dobre słowo. Pomimo przykrego, a przynajmniej przytłaczającego charakteru powieści, nie potrafiłam i w sumie nawet nie chciałam przestać czytać. Nie ma tu nudy, mimo, iż każdy rozdział ma podobny schemat. Poszczególne historie wciągają i naprawdę chce się wiedzieć, czy niewyjaśnione sprawy dadzą się wyjaśnić.

Powyższa książka ma w sobie magię. Ma w sobie głębszy przekaz. Pokazuje, że życie jest kruche, los często niesprawiedliwy, a rzeczy materialne niewiele znaczą. Miłość, przyjaźń, szacunek, zaufanie oraz wzajemne zrozumienie - to właśnie to powinno być najważniejsze.

Jest taki cytat: "spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą...". I jest on idealnym podsumowaniem.

Jeśli ktoś ma ochotę zagłębić się w powieści, zatrzymać się i pomyśleć, o życiu swoim, ale i tak ogółem, o wszystkim... to jest to bardzo dobra pozycja. Ale jeśli ktoś szuka centralnie świątecznych klimatów, nie brałabym tej książki, nie w tym okresie, bo raczej nie pomoże zbudować dobrej aury, gdy potrzebujemy jakiegoś pocieszenia.

Mimo wszystko, książka jest naprawdę dobra! I na długo, bardzo długo, zostanie w mojej pamięci.