Godzina zagubionych słów

Niestety pozycja przereklamowana. Opowiadania dość nużące, może i w pewien sposób refleksyjne ale według mnie wieje nudą. Zabrakło mi emocji, nie współczułam bohaterom z powodu ich straty, a te całe rozmowy na ławeczce również wyprane zostały z uczuć, i w gruncie rzeczy były bardzo przewidywalne. Wielki minus za brak nasycenia emocjami, ot historie ludzkie jakich wiele. Autorka chciała dobrze ale niestety nie wyszło.

Nie lubię książek gwiazdkowych, bo zawsze są przewidywalne i zawsze tak naprawdę o tym samym - a tu proszę, taka niespodzianka! Nietypowa, zadziwiająco mało świąteczna, wręcz zaskakująco poważna opowieść o świętach, której bohaterowie tuż niedługo przed Gwiazdką doznają bolesnej straty - umiera im ktoś bliski. I święta tracą blask, mogłyby zniknąć, mogłoby ich nie być...

Bohaterowie jednak dostają szansę, jakiej w realnym życiu niestety dostać nie można - spędzają ze swoimi umarłymi jedną godzinę. Mogą ich o wszystko zapytać. Mogą ich za wszystko przeprosić i poprosić o wybaczenie. Wyjaśnić nieporozumienia. Powiedzieć to, czego nie zdążyli powiedzieć.

Gdyby powieść składała się z dwóch pierwszych rozdziałów, moja ocena byłaby dużo wyższa. To są imho perełki, doskonale napisane, świetnym językiem, idealnie wyważonym, z bardzo dobrymi postaciami, niezwykle wiarygodnie oddaną tą cała plątaniną łączących je uczuć, tej miłości z niechęcią, tęsknoty z chłodem, tych nieporozumień, narastających latami i więzią, której mimo wszystko nie da się zerwać... po prostu świetne.

Niestety potem czy to z powodu zbytniej wielości bohaterów, czy powtarzalności schematu, czy zmęczenia materiału robi się coraz... spokojniej, spokojniej, bardziej nużąco, a wręcz męcząco czasami, coraz bardziej schematycznie...

Tym niemniej na pewno jeszcze sięgnę po książki Nataszy Sochy, choćby tylko (chociaż nie, nie tylko) ze względu na język - naprawdę wyśmienity.

Czuję się trochę rozczarowana formą tej książki czyli opowiadaniami, za którymi nie przepadam. Według mnie na okładce powinno być jasno napisane, że to opowiadania, część osób nie lubi krótkich form

Są książki, które tak bardzo zapadają nam w sercach, że chcielibyśmy móc o nich zapominać, aby na nowo odkrywać opisane historie.

Taką właśnie jest ta książka. Powiedzieć o niej przepiękna, to jakby nie powiedzieć nic.

Jestem szczęśliwa, że trafiła do mnie, wśród tak wielu świątecznych tytułów, chociaż lekturę okupiłam wieloma łzami.

Złapaliście się kiedyś na myśleniu, że gdybyście wiedzieli, że jakaś bliska Wam osoba tego dnia odejdzie, to zrobilibyście coś zupełnie inaczej? Myśl, że chcielibyście wypowiedzieć niewypowiedziane słowa, wyjaśnić niewyjaśnione kwestie lub po prostu przypomnieć o tym, że kochacie? A gdybyście dostali taką szansę?

Bohaterowie "Godziny zagubionych słów" dostają właśnie tę godzinę, na pewnej ławce, z pozoru zwyczajnej, by móc porozmawiać z bliskimi, którzy nagle odeszli. Jak wiele można wyjaśnić przez godzinę? Na pewno nie wszystko, ale można poruszyć najważniejsze kwestie, otrzymać wybaczenie lub samemu wybaczyć. Podjąć ważną, choć trudną decyzję. Można też po prostu otrzymać lub dać deklarację miłości.

Ta powieść obrazuje, że nie warto czekać, a o uczuciach i problemach należy wręcz rozmawiać tu i teraz. Bo może się okazać, że jest za późno.

A milczeniem niczego się nie rozwiązuje, do dialogu, porozumienia i budowania bliskości potrzebne są słowa. Te wypowiedziane, nie zagubione.

Świąteczne powieści kojarzą się przede wszystkim z rodzinną atmosferą pełną miłości lub z pełnymi wzruszeń i radości perypetiami miłosnymi w asyście choinek i śniegu. „Godzina zagubionych słów” zdecydowanie nie należy do żadnego z powyższych, jednak jest pozycją, na którą należy zwrócić uwagę!
•
„Katarzyna, Marcin, Anna, Aleksy i Fabian, Borys – z pozoru nie łączy ich nic. Mijają się, kupując kwiaty w okolicznej kwiaciarni, zajadając kanapki w pobliskim barze i zamawiając espresso w kameralnej kawiarni. Mimo że każdy z nich ma swoją historię, troski i głęboko skrywane tajemnice, połączył ich magiczny dzień, w którym dostali od losu wyjątkową szansę. Czy odważą się z niej skorzystać?”
•
Po tej książce ubranej w cudowną, świąteczną okładkę spodziewałam się lekkiej i zabawnej historii. Cóż, pomyliłam się...
Natasza Socha zaprasza czytelników do świata niewypowiedzianych słów. Świata nostalgii, tęsknoty i nadziei; uczuć, które w szczególny sposób dają o sobie znać właśnie w okolicach Świąt.

Książka może nie należy do najłatwiejszych, jednak ma w sobie coś, co sprawia, że na długo pozostaje w głowie! Każda strona obfituje w emocje, o których Autorka pisze tak pięknie oraz prawdziwie, że wzruszy nawet najtwardszych! Zabawa słowem nie należy do najprostszych, jednak Natasza Socha świetnie się w niej odnajduje! Jeśli macie ochotę na szczyptę nostalgii przed Świętami - to zdecydowanie pozycja dla Was!

"Godzina zagubionych słów" to zimowa/świąteczna propozycja od Wydawnictwa literackiego. Spokojnie możecie czytać tę książkę już teraz, lub zostawić ją sobie na przedświąteczny czas, każda chwila będzie odpowiednia.

Pięcioro bohaterów, których niby nic nie łączy, jednak mogą się minąć w kawiarni, restauracji, na spacerze czy w kwiaciarni.

Pięć różnych opowieści, które ukazują miłość, troski, codzienne tragedie, głęboko skrywane tajemnice, ogółem mówiąc prawdziwe życie.

Bohaterów łączy jedno - metalowa ławka, przykryta śniegiem i stojąca samotnie w zasięgu ich wzroku. Łączy ich również to, że wszyscy kogoś stracili i dostali od losu właśnie tą dodatkową godzinę, aby pożegnać się ze swoimi bliskimi tak jak powinni...
__
Piękna w słowa, wzruszająca, smutna, niosąca przesłanie, wartościowa - taka właśnie jest ta książka.

Pamiętajcie o niej przy wyborze świątecznych tytułów 💛

Polecam z całego serca!

Jak dla mnie jedna z najlepszych książek Nataszy Sochy,niby świąteczna,ale nie do końca.To opowieści o radzeniu sobie ze stratą,o możliwości porozmawiania z osobami,którym nie zdążyło się czegoś wyznać .Właśnie w czasie przedświątecznym zaczynamy zdawać sobie sprawę że kogoś nam brakuje,że dużo byśmy dali by jeszcze tą osobę zobaczyć.Taka jest właśnie książka "Godzina zagubionych słów".Tylko czy jedna godzina wystarczy by powiedzieć to co najważniejsze?
Warto!

Katarzyna, Marcin, Anna, Aleksy i Fabian, Borys to główni bohaterowie książki Nataszy Sochy. Z pozoru obcy sobie ludzie, których nic nie łączy. Czasem przypadkowo mijają się na ulicy, w kawiarni kupując ulubioną kawę, w barze z kanapkami, czy w kwiaciarni ale nie zwracają na siebie uwagi. Każdy z bohaterów ma swoje troski, problemy, historie i tajemnice skrywane głęboko w sercu. Każdy z nich w śnieżny dzień 23 grudnia siada na metalowej ławeczce w parku i dostaje od losu niepowtarzalny czas – „godzinę zagubionych słów”. Bohaterowie mają okazję ostatni raz porozmawiać z bliskimi, których niedawno niespodziewanie stracili i wypowiedzieć słowa, które nigdy nie zostały wypowiedziane.
Jedna godzina, 60 minut i 3600 sekund wydawać by się mogło, że to bardzo mało, ale dla każdej z osób, które poznajemy w książce to niepowtarzalny czas. Bohaterowie wraz ze swoimi bliskimi podejmują trudne rozmowy. Rozmawiają na tematy, które nigdy nie zostały dokończone, wyjaśnione i nie pozwalają żyć dalej z żalem, do osoby, która już odeszła. To godzina nie tylko rozmów, ale przede wszystkim szczerości, miłości, przyjaźni i zapomnienia tego, co złe.
Czas, który bohaterowie dostali do losu pozwoli zamknąć wszystkie sprawy z przeszłości, pogodzić się ze stratą, wybaczyć i zaakceptować. W końcu będzie szansa, by powiedzieć „kocham cię”, „przepraszam”, „tęskniłem za tobą”, „jesteś dla mnie ważna”. Ta rozmowa może zmienić wszystko i pozwolić zasiąść do Wigilijnego stołu z radością.
Czy ...

Godzina to z jednej strony mało, ale z drugiej dużo.
Czy wystarczy ona aby pokochać? Zrozumieć? Przebaczyć?
Czy wystarczy ona aby powiedzieć "przepraszam? "Kocham Cię" ? "Tęskniłem za tobą"? i wiele innych, ale ważnych dla nas rzeczy?

To moje drugie podejście do książek autorki. Poprzednie jakie czytałam nie bardzo przypadały mi do gustu, ale odważyłam się sięgnąć po "Godzinę zagubionych słów" dzięki pozytywnym opiniom innych recenzentów. Tym razem naprawdę nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę.
Każda historia wywarła na mnie ogromne wrażenie, każda poruszyła w innym stopniu i muszę się przyznać, że dawno nie wzruszyłam się tak bardzo. Autorka swoimi historiami trafiła mnie w czuł punkt, które sprawiły, że nienawidziłam tej książki a za razem pokochałam ją tak bardzo, że nie mogłam jej odłożyć.
"Godzina zagubionych słów" to niezwykle poruszająca powieść opowiadająca o bliskości i rodzinie, o sprawach, których nie można zostawić nierozwiązanych. Na kartach swojej powieści autorka zmusza do refleksji, które jeśli przebiegną pomyślnie, z pewnością odmienią twoje życie.
Jak dla mnie to najlepsza z dotychczas przecyztanych książek świątecznych tego roku.
Zachęcam do sięgnięcia po nią.