Recenzja książki Gorsza siostra

„Człowiek dotknięty nieszczęściem najbardziej samotny czuje się wśród ludzi, których jego tragedia nie dotyczy”.

Ida ma zaledwie 25 lat, dwuletnią córeczkę, kochającego męża i wyniszczającą, szybko postępującą białaczkę. Tylko szybki przeszczep może ją uratować. Urszula jest mamą Idy, kobieta jest przerażona, zaczyna tracić nadzieję. Często zajmuje się ukochaną wnuczką, ta mała istotka sprawia, że Urszula nie załamuje się. Okazuje się, że nikt z członków rodziny nie może być dawcą, a rokowania są coraz gorsze. Niespodziewanie dostaje telefon od wuja Hieronima, który jest benedyktynem w klasztorze w Tyńcu. Zna jakąś tajemnicę rodziną i pilnie wzywa Urszulę do siebie. Być może istnieje realna szansa na ratunek dla Idy.

Z tajemnicami rodzinnymi bywa bardzo różnie, a ich wyjawienie niesie ze sobą często skomplikowane
konsekwencje.Autorki uplotły intrygującą, niosącą ogromne emocje fabułę. Oparły ją na dwóch ramach czasowych, tworząc rewelacyjną, zaskakująca całość. Powieść dotyka bardzo trudnych, złożonych problemów. Wszystko zaczyna się z braku miłości między małżonkami, jego zdrady i narodzin dziecka z nieprawego łoża. Wybuch II wojny światowej, czas okupacji niesie śmierć, spustoszenie, zagładę. Trudne czasy komunizmu. Miłość do dziecka, odrzucenie, brak cierpliwości, zrozumienia, trudna pełna zazdrości relacja między przyrodnimi siostrami. Silne więzi krwi, decyzje, od których nie ma już odwrotu i ich przykre konsekwencje. Gorsza siostra, wcale nie jest tą gorszą…

Opowieść niesamowicie wciąga, głęboko porusza. Zmusza do myślenia i refleksji. Zarówno czasy współczesne, jak i daleka przeszłość niosą sporą dawkę przeróżnych emocji. Dominuje w niej smutek, żal, cierpienie, niemoc. Choroba Idy jest śmiertelna, każdy z nas może na nią zachorować. Powieść jest swoistym apelem autorek o zgłaszanie się do bazy dawców szpiku. Tak niewiele potrzeba, aby uratować komuś życie. Być może ta piękna, wzruszająca historia skłoni kogoś do tego, aby zarejestrował się, jako dawca. Bardzo polecam :)