Recenzja książki IRA Bo jest paru ludzi

Zespół, który zna każdy, no może prawie każdy. Ira jest tak długo na rynku muzycznym, że nie sposób o niej zapomnieć. Nazwa zespołu pochodzi od łacińskiego słowa gniew. Buntu do tego, co jest, było i będzie. Ci charyzmatyczni rockendrolowcy z powodzeniem łączą pokolenia. Na koncertach bawią się fani starej i nowej Iry. Nie ma chyba drugiego zespołu, który tak rewelacyjnie przez tyle lat radzi sobie na scenie. W czasach komercyjnych stacji muzycznych, koncertów, na których najważniejsze są słupki oglądalności, a nie to, co jest faktycznie dobre, oni radzą sobie wyśmienicie. W czym tkwi ich fenomen? Może w tym, że robią to, co chcą, a nie to, co im ktoś karze. Jak sami mówią nagrywają wtedy kiedy, czują, a nie wtedy, kiedy ktoś im każe. Wolą poczekać kilka lat z wydaniem krążka niż pokazać odbiorcom coś, z czego nie do końca będą zadowoleni.

Książka Ira bo jest paru ludzi przedstawia historię zespołu od założenia, do lat współczesnych. Znajdziemy liczne wywiady z muzykami, a także materiały zdjęciowe. Pozycja jest idealna zarówna dla tych fanów, których nie było na świecie, bądź nie słuchali zespołu w czasach jego powstawania, a także dla tych, którzy trwają w swojej miłości do zespołu od początku jego istnienia. Pamiętają pierwotny skład zespołu i pierwsze koncerty.

Życie rockendrolowca gruby hajs, super fury i co koncert inna laska w hotelu. O nie nie, życie muzyków Iry tak nie wygląda. Mają rodziny, dzieci. Wiodą normalne życie. O ile można mówić o normalnym życiu w przypadku muzyka. Ich codzienność to bus, koncert i kawa na stacji. I właśnie o tym jest ta książka. O zmęczeniu, trudzie życia codziennego i o fanach, którzy często zbyt dużo wymagają. Ira bo jest paru ludzi, opowiada historię zwykłych chłopaków, którzy doszli na szczyt dzięki ciężkiej pracy, konsekwencji i miłości do muzyki. Nie oczekują za to kasy czy życia w luksusie. Chcą po prostu grać, dawać ludziom szczęście i nadzieję.

Jak najbardziej polecam książkę nie tylko dla fanów Iry, ale wszystkim tym, którzy nie wierzą w siebie. Oni od ponad 30 lat pokazują, że zwykli ludzie mogą dojść na szczyt.