Grząska ziemia recenzja

Niewiele jest serii, w których z tak wielką niecierpliwością wyczekuję kolejnej części, jak w cyklu „Kwartet Szetlandzki. Kto liczył dni razem ze mną? Cieszę się również, że zgodnie z nazwą cyklu, nie pożegnaliśmy się z bohaterami po czwartym tomie, a otrzymaliśmy wręcz oktet.

Gdy więc tylko dotarła kolejna część serii Szetlandzkiej, rzuciłam wszystko i pochłonęłam ją w błyskawicznym tempie. Tak spieszno było mi wrócić do fascynującego, wyspiarskiego klimatu, który miałam nadzieję poczuć tego lata na własnej skórze. Z wiadomych przyczyn mogę się nim zachwycać na razie jedynie na kartach powieści.

Byłam niezmiernie ciekawa co wydarzy się na wyspach nieprzyjazną, zimową porą? Jaką tajemnicę skrywa tym razem ta niewielka, hermetyczna społeczność? I w końcu, czy Jimmy i Willow nadal będą krążyć wokół siebie nieufnie, czy może ich relacja ruszy do przodu?

Podczas gdy u nas susza, na Szetlandach ulewne deszcze powodują osunięcie zwałów ziemi. Prócz chaosu i wielkich strat osuwisko odkrywa w zniszczonym domu zwłoki kobiety. Jimmy Perez próbuje ustalić jej tożsamość. Tym bardziej gdy okazuje się, że nie zginęła w osuwisku, a w wyniku uduszenia.

Na tym ciąg tragedii się nie kończy, a że w tej małej społeczności wszyscy się znają, podejrzanymi okazują się sąsiedzi Jimmiego, z którymi łączą go dość bliskie relacje. Na szczęście Willow Reeves z wydziału zabójstw ma dystans do sprawy, może spojrzeć na nią z innej perspektywy.

Współpraca z Reeves jest niewątpliwym plusem tych tragicznych zdarzeń. Jimmy, mimo, że co rusz wraca myślami do Fran, wydaje się dobrze radzić ze swoją stratą. Czy jednak na tyle, by otworzyć się na nową relację?

Urzekł mnie niepowtarzalny klimat całego cyklu, z jego niespieszną akcją, rodzinnymi konfliktami i tajemnicami, które stopniowo wypływają na powierzchnię. Rzadko się zdarza, że przy tylu tomach udaje się trzymać niezmiennie wysoki poziom, a „Grząska ziemia”, to moim zdaniem jedna z lepszych części. Tym razem autorka mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się, że będę kończyć czytanie z uśmiechem na ustach. Czy to oznacza, że po ósmym tomie będę płakać?